اختلاف جنسی در عوامل مؤثر بر بقای کوتاه مدت بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی حاد در اصفهان

Abstract

مقدمه: زنان در سنین بالاتری مبتلا به سکته‌ی قلبی حاد می‌شوند و فشار خون، دیس‌لپیدمی، دیابت ملیتوس و مرگ و میر در بیمارستان در زنان بیش از مردان می‌باشد. هدف این مطالعه، تعیین اختلاف در عوامل پیشگویی‌کننده‌ی میزان بقای کوتاه مدت در بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی حاد بر اساس جنس بود. روش‌ها: این مطالعه یک مطالعه‌ی هم‌گروهی مبتنی بر بیمارستان بود که طی سال‌های 1378 تا 1387 تمامی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد قلبی را که در بیمارستان‌های دولتی و خصوصی شهرستان اصفهان و نجف‌آباد بستری شدند، در بر گرفت. جهت تعیین عوامل پیشگویی‌کننده‌ی بقای 28 روزه‌ی بیماران از آزمون Cox regression تک متغیره و چند متغیره استفاده شد. میزان بقای بیماران با استفاده از آزمون آماری Kaplan-Meier و Logrank به دست آمد. یافته‌ها: خطر نسبی تطبیق‌ شده‌ی مرگ در هر دو جنس با افزایش سن بیشتر شد؛ به گونه‌ای که در گروه‌های سنی80 سال و بیشتر در مردان 7/12 با فاصله‌ی اطمینان 95 درصد 3/31-14/5 و در زنان 78/8 با فاصله‌ی اطمینان 95 درصد 1/63-2/1 بود. همچنین انفارکتوس دیواره‌ی قدامی در هر دو جنس خطر نسبی بالاتری از نوع تحتانی داشت؛ به طوری که به ترتیب در مردان 3 (فاصله‌ی اطمینان 95 درصد 11/5-78/1) در برابر 74/1 (فاصله‌ی اطمینان 95 درصد 3-1) و در زنان 16/2 (فاصله‌ی اطمینان 95 درصد 4-16/1) در برابر 57/1 (فاصله‌ی اطمینان 95 درصد 94/2-82/0) بود. همچنین میزان بقا در هر دو جنس در طی دوره‌ی مطالعه افزایش یافت که این افزایش در زنان بارزتر بود. نتیجه‌گیری: با توجه به روند صعودی میزان بقا در هر دو جنس در پی رخداد انفارکتوس قلبی حاد، می‌توان فعالیت‌های ارتقای بهداشت عمومی و مراقبت‌های پزشکی را با همین روند ادامه داد. همچنین پزشکان باید خدمات درمانی کارامد‌تری برای بیمارانی که در خطر بیشتر مرگ و میر هستند، ارایه نمایند. واژگان کلیدی: انفارکتوس قلبی حاد، بقای کوتاه مدت، اختلاف جنسی، رگرسیون Cox، ایران