مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رفتار خودمراقبتی و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابت نوع ۲

Abstract

زمینه: بیماری دیابت از جمله بیماری‌های شایعی است که می‌تواند علاوه بر جسم، سلامت روان افراد را نیز تحت تأثیر قرار دهد؛ بنابراین مداخلات روان‌شناختی جهت رفع مشکلات ناشی از این بیماری ضروری به نظر می‌رسد. هدف: هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رفتار خودمراقبتی و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بیمارستان شهر تنکابن بود. مواد و روش‌ها: این پژوهش کارآزمایی بالینی با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تک‌مرحله‌ای بود که از بین کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بیمارستان شهر تنکابن دویست نفر به صورت هدف‌دار انتخاب شدند و هم‌زمان مقیاس رفتار خودمراقبتی توبرت، گلاسکو و هامسپون (۲۰۰۲) به آنان ارائه شد. ۴۵ نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه پانزده نفری شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند، دوازده جلسه درمان متمرکز بر شفقت و دوازده جلسه درمان مبتنی بر پذیرش اجرا شد که مدت‌زمان هر جلسه ۴۵ دقیقه بود. جلسات برای هر مداخله هفته‌ای دو جلسه با فاصله زمانی سه روز برگزار شد. در پایان درمان هر سه گروه مورد پس‌آزمون قرار گرفتند. یافته‌ها: با توجه به مقایسه تفاوت میانگین‌های دو گروه درمان که به ترتیب برای خودمراقبتی و هموگلوبین گلیکوزیله ۵/۰۱۲ و ۲/۱۴۵- به دست آمد، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد نسبت به درمان متمرکز بر شفقت از اثربخشی بیشتری برخوردار بود. نتیجه‌گیری: نتایج حاکی از روند مثبت و افزایش رفتار خود مراقبتی و متعادل شدن میزان هموگلوبین گلیکوزیله در مرحله پیگیری و اثربخشی هر دو رویکرد و برتری رویکرد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بود. بنابراین می‌توان از این درمان در شرایط مختلف برای بهبود زندگی بیماران مبتلا دیابت نوع دو استفاده کرد.