مقایسۀ سندروم متقاطع فوقانی در افراد کم‌بینا و کم‌شنوا با همتایان عادی

Abstract

سندروم متقاطع فوقانی به­عنوان یک نا­هنجاری پاسچرال با فعالیت بیش از حد عضلات سینه­ای و عضلات ذوزنقه­ای فوقانی شناخته می­شود. هدف از این مطالعه بررسی سندروم متقاطع فوقانی در دانش­آموزان کم­بینا، کم­شنوا و عادی است. این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 30پسر کم­بینا، 30پسر کم­شنوا و 30پسر عادی با میانگین و انحراف استاندارد سنی 2/89± 11/76سال، وزن 29/47± 52کیلوگرم، قد 13/13± 135/15سانتی‌متر انجام شد. ارزیابی نا­هنجاری سر­به­جلو و شانه­گرد از نمای جانبی وضعیت سر و شانه و ارزیابی کایفوز با خط­کش منعطف r=0/91 r=r) انجام شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه ANOVA و آزمون تعقیبی شفه در سطح معناداری 0/05≥p انجام شد. نتایج نشان­داد زاویه سر­به­جلو کم­بینایان بیش­تر از گروه کم‌شنوایان و عادی بود 0/001=p. زاویه شانه­گرد و کایفوز در کم­بینایان بیش­تر از کم­شنوایان و گروه سالم بود 0/001=p . نارسایی بینایی و شنوایی می‌تواند با نا­هنجاری­های وضعیتی مرتبط باشد. نتایج نشان­داد سر­به­جلو، شانه­گرد و کایفوز منجر به سندروم متقاطع فوقانی می­شود و لازم است به آن توجه شود؛ بنابراین، به مربیان و متخصصان ورزشی توصیه می­شود برای بهبود وضعیت­بدنی این افراد برنامه­های آموزشی پیشگیرانه و نیز تجویز برنامه حرکتی اصلاحی را برنامه­ریزی نمایند.