بررسی آزمایشگاهی تأثیر میزان نسج دندانی از دست رفته بر مقاومت به شکست دندان‌های پرمولر بالای معالجه ریشه شده

Abstract

مقدمه: از آنجایی که معالجه دقیق ریشه با حفظ هرچه بیشتر ساختارهای دندانی از عوامل اصلی موفقیت ترمیم دندان‌های اندو شده به شمار می‌آیند بنابراین بررسی تأثیر میزان نسج از دست رفته دندانی بر مقاومت به شکست این دندان‌ها ضروری به نظر می‌رسد. لذا این مطالعه در نظر دارد تأثیر میزان از دست رفتن قسمت‌های مختلف نسوج دندانی را بر مقاومت به شکست دندان‌های ترمیم ریشه شده بدون استفاده از رستوریشن های غیرمستقیم بررسی نماید.

روش کار: در این مطالعه تجربی – آزمایشگاهی، تعداد 70 عدد دندان پره‌مولر اول فک بالای سالم بطور تصادفی در 7 گروه 10 تایی قرار داده شدند و گروه‌ها به ترتیب شاهد، فقط حفره دسترسی، تراش MOD، تراش کاسپ باکالی، تراش کاسپ پالاتالی، تراش کاسپ باکالی و مارجینال ریج، تراش کاسپ پالاتالی و مارجینال ریج بود. قسمت تاجی دندان‌ها با استفاده از کامپوزیت نوری به صورت لایه لایه‌ترمیم شدند. در نهایت نمونه‌ها توسط دستگاه اینسترون تحت نیروی فشاری با زاویه 45 درجه نسبت به هر شیب کاسپی در وسط کاسپ با سرعت ثابت 1 میلی متر بر دقیقه قرار گرفته و مقاومت به شکست آن‌ها بر حسب نیوتن اندازه گیری شد و نحوه شکست نمونه‌ها با بزرگنمایی 20 برابر تحت استریو میکروسکوپ بررسی گردیدند.

یافته‌ها: نیروی مقاومت به شکست دندانهای معالجه ریشه شده در گروههای مختلف به ترتیب از اول تا هفتم 13/797، 92/52 ± ، 40/131 ± 50/722، 20/203 ± 15/432، 86/195 ± 66/592، 09/33 ± /53/124، 45/18 ± /17/85، 21/5 ± 03/26 نیوتن بود. آزمون آماری ANOVA بیانگر وجود اختلاف معنی دار میان گروه‌های مختلف از لحاظ مقاومت به شکست آنها بود (000/0 = P).

نتیجه گیری: نتایج نشان داد مقاومت به شکست دندان‌ها تأثیر قابل توجهی از میزان نسج از دست رفته می‌پذیرد. در این مطالعه برداشتن کاسپ پالاتالی دندان و مارجینال ریج کاهش چشم گیری را در مقاومت به شکست دندان‌ها داشت. در حالیکه برداشتن کاسپ باکالی به تنهایی نمی‌تواند تأثیر قابل ملاحظه‌ای داشته باشد.