نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorجعفری, فریباfa_IR
dc.contributor.authorجعفری, فریباfa_IR
dc.contributor.authorنیلفروش‌زاده, محمدعلیfa_IR
dc.contributor.authorنیلفروش‌زاده, محمدعلیfa_IR
dc.contributor.authorعبداللهی, لطیفهfa_IR
dc.contributor.authorعبداللهی, لطیفهfa_IR
dc.contributor.authorطهماسبی‌پور, حدیثfa_IR
dc.contributor.authorطهماسبی‌پور, حدیثfa_IR
dc.date.accessioned1399-12-03T21:05:18Zfa_IR
dc.date.accessioned2021-02-21T21:05:18Z
dc.date.available1399-12-03T21:05:18Zfa_IR
dc.date.available2021-02-21T21:05:18Z
dc.date.issued2018-06-01en_US
dc.date.issued1397-03-11fa_IR
dc.identifier.citationجعفری, فریبا, جعفری, فریبا, نیلفروش‌زاده, محمدعلی, نیلفروش‌زاده, محمدعلی, عبداللهی, لطیفه, عبداللهی, لطیفه, طهماسبی‌پور, حدیث, طهماسبی‌پور, حدیث. (1397). تعیین میزان شکست درمان با ترکیبات آنتیموان موضعی یا سیستمیک در مبتلایان سالک و عوامل مؤثر بر آن. مجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهران, 76(3), 197-203.fa_IR
dc.identifier.issn1683-1764
dc.identifier.issn1735-7322
dc.identifier.urihttp://tumj.tums.ac.ir/article-1-8834-other.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/758784
dc.description.abstractزمینه و هدف: با وجود پیشرفت‌های روز‌افزون بشر در مورد کنترل بیماری‌ها، هنوز لیشمانیوزها یکی از معضلات بهداشتی به‌شمار می‌آیند. مطالعه جامعی از موارد شکست درمانی با ترکیبات آنتیموان وجود ندارد. در این مطالعه میزان شکست درمانی با ترکیبات آنتیموان همراه با عوامل فردی دخیل با هدف دستیابی به راهکارهای کاهش شکست درمانی مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه ۱۲۱۶ بیمار مبتلا به سالک از مهر ۱۳۹۰ تا مهر ۱۳۹۲ مراجعه‌کننده به درمانگاه سالک مرکز تحقیقات پوست اصفهان که با ترکیبات آنتیموان درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. ویژگی‌های فردی (جنس، سن و محل سکونت)، تعداد، محل و نوع ضایعات، سابقه ابتلا به بیماری‌های همراه و نیز روش درمان مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: میزان شکست درمان با مگلوسان در پژوهش کنونی، ۴/۳% بود و در بیماران مرد و افراد با سابقه پیشین ابتلا به سالک به‌طور معناداری بیشتر از گروه مقابل بود (۰/۰۲۴، ۰/۰۰۱P<). میزان شکست درمانی در گروه درمان سیستمیک بالاتر از دو گروه درمان موضعی و درمان توام بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. همچنین محل ضایعه، نوع، اندازه و تعداد ضایعه، عفونت زخم، سن بیمار، محل سکونت، تحصیلات و شغل بیمار تاثیر معناداری در میزان شکست درمانی نداشت. نتیجه‌گیری: میزان شکست درمان با مگلوسان بیشتر از میزان گزارش شده با گلوکانتیم (۴/۳% در مقابل کمتر از ۱%) است.fa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.relation.ispartofTehran University Medical Journalen_US
dc.subjectسالکfa_IR
dc.subjectگلوکانتیمfa_IR
dc.subjectشکست درمانfa_IR
dc.titleتعیین میزان شکست درمان با ترکیبات آنتیموان موضعی یا سیستمیک در مبتلایان سالک و عوامل مؤثر بر آنfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeمقاله اصیلfa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران. مرکز تحقیقات پوست و سلول‌های بنیادی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.fa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران. مرکز تحقیقات پوست و سلول‌های بنیادی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.fa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات پوست و سلول‌های بنیادی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.fa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات پوست و سلول‌های بنیادی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.fa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.fa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.fa_IR
dc.contributor.departmentدانشکده پزشکی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران.fa_IR
dc.contributor.departmentدانشکده پزشکی، واحد نجف‌آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف‌آباد، ایران.fa_IR
dc.citation.volume76
dc.citation.issue3
dc.citation.spage197
dc.citation.epage203


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد