تأثیر تمرین تناوبی پرشدت در موش صحرایی مادة چاق قبل از بارداری بر زمان خستگی، متیلاسیون ژن‌های PGC-1α و سارکولیپین در عضلة دوقلوی زاده‌های موش

Abstract

چاقی و نیاز به کنترل انرژی، درسراسر جهان به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین عوامل در بروز بیماری‌های مزمن محسوب می‌شوند و به‌دلیل انتقال مضرات آن از مادر به فرزند بسیار اهمیت دارند؛ بنابراین، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین تناوبی پرشدت در موش صحرایی مادة چاق قبل از بارداری بر زمان خستگی، متیلاسیون ژن‌هایPeroxisome proliferator-activated receptor gamma coactivator 1-alpha (PGC-1α) و سارکولیپین در عضلة دوقلوزاده‌های موش بود؛ براین‌اساس، 40 موش صحرایی سه‌ماهة مادة نژاد ویستار خریداری شدند و به چهار گروه مساوی تغذیة پرچرب، (گرم 22 ± 250) کنترل (گرم 30 ± 170)، تمرین + تغذیة پرچرب (گرم 30 ± 240) و تمرین (گرم 33 ± 190) تقسیم شدند. بعد از انجام شش هفته پروتکل تمرین تناوبی شدید، موش‌های ماده باردار شدند و پس از تولد نوزادان، آن‌ها به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول برای بررسی متیلاسیون PGC-1α و سارکولیپین، به روشواکنش زنجیره‌ای پلی‌مراز اختصاصیتشریح شدند و گروه دوم بعد از دوماه، پروتکل شنا برای سنجش خستگی را انجام دادند. نتایج آزمون آنوای یک‌طرفه نشان داد که کاهش معناداری (P = 0.001) در مقادیر متیلاسیون ژن PGC-1α و افزایش معناداری (P = 0.001) در آزمون سنجش مقاومت به خستگی، بین گروه تمرین با گروه‌های دیگر و گروه تمرین + تغذیة پرچرب با گروه تغذیة پرچرب وجود داشتند؛ بنابراین، انجام تمرین‌های تناوبی شدید قبل از بارداری بر متیلاسیون ژن PGC-1αو عملکرد ورزشی نوزادان موش صحرایی در مقاومت به خستگی نقش دارد. همچنین، تمرین تناوبی شدید می‌تواند تأثیر ناشی از مصرف غذای پرچرب را کاهش دهد.