تأثیر مکمل‌دهی رزوراترول و فعالیت هوازی بر میزان پروتئین‌ SIRT1 و PGC-1α عضلة اسکلتی و UCP-1 بافت چربی زیرپوستی موش‌های صحرایی نر

Abstract

هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر هم‌زمان و مکمل‌دهی رزوراترول و فعالیت هوازی بر میزان پروتئین SIRT-1 ، PGC-1α عضلة نعلی و بافت چربی شکمی‌-کشاله‌ای و UCP-1 بافت چربی شکمی‌-کشاله‌ای در موش‌های صحرایی نر بود. در این پژوهش، 32 سر موش صحرایی(میانگین وزن10 ± 260 گرم، سن هشت هفته)، به‌صورت تصادفی به چهار گروه شاهد، تمرین، مکمل-تمرین و مکمل تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به‌مدت 12 هفته (‌هفته‌ای پنج جلسه، هر جلسه به‌مدت 45 دقیقه) روی نوارگردان فعالیت کردند. گروه مکمل-تمرین روزانه 10 میلی‌گرم به‌ازای هر کیلوگرم از وزن بدنشان مکمل رزوراترول دریافت کردند. برای اندازه‌گیری پروتئین بافتی UCP-1، SIRT1 و PGC-1α از روش الایزا (ساندویچ دوتایی) استفاده‌ شد. آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفهبرای تحلیل داده‌ها استفاده شد و سطح معنا‌داری (P≤0.05) درنظر گرفته ‌شد. نتایج نشان داد که میزان پروتئین‌های SIRT1 و PGC-1α در بافت عضله و چربی سفید زیرپوستی در گروه تمرین- مکمل و گروه مکمل، به‌ترتیب با P≤0.001 و P≤0.05 افزایش معناداری داشته است. پروتئین UCP-1 نیز در بافت چربی سفید، پس از تمرینات افزایش معناداری را نشان داد(P≤0.001). با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، احتمالاً مکمل‌دهی رزوراترول به‌همراه فعالیت‌بدنی هوازی تأثیر قوی‌تری بر افزایش میزان SIRT-1 و PGC-1α عضلة نعلی و بافت چربی شکمی‌-کشاله‌ای و UCP-1 بافت چربی شکمی‌-کشاله‌ای نسبت به استفادة جداگانه از فعالیت‌بدنی یا مکمل رزوراترول دارد و احتمالاً موجب تغییر فنوتیپ چربی سفید زیرپوستی به چربی بژ (بینابینی) می‌شود.