تأثیر فعالیت تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر مقادیر سرمی اینترلوکین-6 و ارتباط آن با گلوکز در جوانان غیر ورزشکار

Abstract

هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر فعالیت ورزشی تناوبی شدید در شرایط‌ هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر پاسخ اینترلوکین-6 (IL-6) سرم و ارتباط آن با گلوکز در مردان جوان غیر ورزشکاربود. 9 جوان غیرفعال داوطلب، با میانگین سنی 5/0±6/24 سال، وزن 9/4±9/72 کیلوگرم و قد 3/5±8/174 سانتی‌متر در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی‌ها برنامه فعالیت اصلی را به مدت 30 دقیقه شامل 10 تکرار 1 دقیقه­ای با بار کار 80 درصد Wmax روی چرخ کارسنج در شرایط‌ هایپوکسی نورموباریک (اکسیژن برابر 3/15 تا 5/15 درصد برابر ارتفاع 2500 متر) و بعد از یک هفته در شرایط نورموکسی اجرا کردند. بین هر کدام از تکرارها برای بازگشت به حالت اولیه، شدت فعالیت به 50 درصد Wmax کاهش داده شد. در جلسه آزمون، برای سنجش میزان سرمی IL-6 و گلوکز، هر بار 2 میلی‌لیتر خون در زمان‌های مختلف (قبل، بلافاصله بعد و دو ساعت بعد از اجرای فعالیت)، از ورید بازویی آزمودنی‌ها جمع‌آوری شد. برای تحلیل داده‌ها از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. سطوح سرمی IL-6 آزمودنی‌ها بلافاصله و دو ساعت بعد از فعالیت در شرایط‌ هایپوکسی و نورموکسی کاهش غیرمعناداری را نشان داد (0.05>P). هم‌چنین ارتباطی بین میزان سرمی IL-6 و گلوکز، بین این دو شرایط مشاهده نشد (0.05>P). با توجه به نتایج ‌پژوهش‌ می‌توان گفت اجرای فعالیت تناوبی شدید اختلالی در عملکرد دستگاه ایمنی در مردان جوان غیرورزشکار ایجاد نمی‌کند، اما با توجه به تأثیر شدت، مدت، نوع فعالیت ورزشی و درجه‌ هایپوکسی روی میزان پاسخ ایمنی بهتر است در ارائه فعالیت‌های ورزشی شدید برای جوانان غیر ورزشکار دقت بیشتری کرد.