اثر بخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به سندرم آشیانه خالی

Abstract

پیش زمینه و هدف: سندرم آشیانه‌ی خالی نوعی پژمردگی روحی است که به دنبال خالی شدن منزل از فرزندان و عدم حضور آنها در کنار والدین، در پدر و مادر احساس می‌شود و از انجایی که وقوع این سندرم در دوران میانسالی و سنین بالاتر ممکن است به لحاظ اجتماعی در این گروه سنی، تاثیر ویژه‌ای بر سلامت کلی جامعه داشته باشد لذا پژوهش حاضر با هدف، تعیین اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی سالمندان مبتلا به سندرم آشیانه خالی انجام شده است.مواد و روش‌ ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیـش آزمون ـ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را تمامی افراد سالمند مراجعه کننده به مرکز روان درمانی سپید مشهد در سال 1397 تشکیل دادند. از این جامعه‌ی آماری به شیوه نمونه گیری هدفمند و داوطلبانه، تعداد 30 سالمند به عنوان نمونه انتخاب، به طور کاملا تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت 8 جلسه 90 دقیقه‌ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. هر دو گروه در آغاز و پایان درمان به پرسشنامه کیفیت از زندگی (IRQOL) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل آماری داده ها، با نرم افزار spss-22 و آمار استنبـاطی (آزمون تحلیل کوواریانس) انجام شد (01/0>p).یافته‌ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات کیفیت زندگی در پس آزمون گروه آزمایش به طور معناداری از میانگین نمرات پس آزمون در گروه کنترل بالاتر است. نتیجه گیری: بر اساس یافته‌ها در گروه ازمایش در مقایسه با گروه کنترل، کیفیت زندگی در زمان پس آزمون به طور معناداری افزایش یافته است. یافته‌های این پژوهش نقش و اهمیت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش کیفیت زندگی در سالمندان مبتلا به سندرم اشیانه خالی را خاطر نشان می‌سازد.