نقش روان رنجوری و ذهن آگاهی در پیش بینی کیفیت زندگی بیماران دیابتی شهرستان دلفان

Abstract

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش روان‌رنجوری و ذهن‌آگاهی در پیش‌بینی کیفیت زندگی بیماران دیابتی شهرستان دلفان انجام شده است. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران دیابتی شهر دلفان در نیمه دوم سال 1394، به تعداد 945 نفر بود. بر این اساس با استفاده از فرمول کوکران تعداد 197 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای اندازه‌گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه ذهن‌آگاهی بائر و همکاران، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و پرسشنامة روان‌رنجوری نئو استفاده گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون گام‌به‌گام تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین ذهن‌آگاهی با کیفیت زندگی در بیماران دیابتی رابطه معنادار مثبت وجود دارد، و بین روان‌رنجوری با کیفیت زندگی در بیماران دیابتی رابطه معنادار منفی وجود دارد. با توجه به مقادیر بتا عدم قضاوت (249/0=Beta )، روان رنجوری با ضریب بتا (588/0-= Beta)، عمل آگاهانه با ضریب بتا (286/0= Beta) و مشاهده با ضریب بتا (151/0= Beta) به عنوان قوی ترین متغیرها برای پیش بینی کیفیت زندگی بیماران دیابتی می باشند. نتیجه‌گیری: با توجه به نقش روان‌رنجوری و ذهن‌آگاهی بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی به نظر می‌رسد با بالا بردن کیفیت زندگی در بیماران دیابتی می توان به پرورش ذهن‌آگاهی درست در این بیماران امیدوار بود و روان رنجوری آنان را کاهش داد.