الگوی استفاده از نخ‌های جراحی در رینوپلاستی : بررسی پیمایشی

Abstract

زمینه و هدف: رینوپلاستی یکی از جراحی‌های پرطرفدار است و تکنیک‌های بخیه زدن بخش مهمی از این جراحی هستند. تا سال‌های اخیر بیشتر جراحان برای اطمینان از باقی ماندن نتایج، از نخ‌های غیرقابل جذب استفاده می‌کردند؛ با این حال احتمال بروز عوارض گوناگون در کنار ارایه محصولات جدید، انتخاب‌های بیشتری را فراروی جراحان قرار داده است. هدف این مطالعه تعیین الگوی استفاده جراحان رینوپلاستی از نخ‌های مختلف بود. روش کار: این مطالعه به صورت بررسی پیمایشی انجام گرفت. از یک پرسشنامه مشتمل بر ۱۰ سوال برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. سابقه جراح، تعداد جراحی‌ها، نخ‌های مورد استفاده، فراوانی و نوع عوارض، و اهمیت برند نخ مورد پرسش قرار گرفت. یافته‌ها: صد متخصص گوش و حلق و بینی مورد مصاحبه قرار گرفتند. در جراحی نوک بینی ۵۲ نفر از این افراد صرفا از نخ قابل جذب، ۳۲ نفر صرفا نخ غیر قابل جذب و ۱۶ نفر به طور ترکیبی از انواع نخ‌ها استفاده می‌کردند. ۶۶ درصد از افرادی که از نخ غیرقابل جذب استفاده می‌کردند سابقه بروز عارضه را ذکر می‌کردند که این عدد در گروه نخ‌های قابل جذب ۱۵ درصد بود. از میان متخصصینی که از ترکیبی از انواع نخ‌های فوق استفاده می‌کردند تمام موارد بروز عارضه به دنبال استفاده از نخ‌های غیر قابل جذب بود. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد بیشتر جراحان بینی استفاده از نخ‌های قابل جذب را ترجیح می‌دهند. به علاوه از دیدگاه جراحان عوارض نخ‌های قابل جذب کمتر از نخ‌های غیر قابل جذب است.