اثر شناوری درآب و تحریک الکتریکی (TDCS) بر تغییرات لاکتات خون و عملکرد بعدی شناگران

Abstract

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر شناوری در آب سرد و تحریک جریان مستقیم جمجمه¬ای t‏dcs بر تغییرات لاکتات خون و عملکردی بعدی شناگران مرد بود. بدین منظور 20 شناگر مرد با میانگین و انحراف استاندارد سنی ۳/۲ ±۱۹/۸، وزن ۷/۱±۸۲/۲ کیلو¬¬گرم و قد ۱/۰۵±۱/۸۵ متر با فاصله ۴۸ ساعت در محل آزمون حضور یافتند، در هر روز شنای ۲۰۰ متر کرال سینه اجرا و پس از آن آزمودنی¬ها در یکی از دو پرتکل، شناوری در آب سرد (با درجه〖۱۲〗^oC) و تحریک آندی (با شدت 2 میلی-آمپر) به مدت ۱۵ دقیقه قرار گرفتند. لاکتات خون آزمودنی¬ها قبل و پس از اجرای آزمون (۲۰۰ متر شنا کرال)، در طول پروتکل اندازه-گیری شد. در پایان برای سنجش تأثیر روش¬های تحت بررسی روی عملکرد، اجرای شنای دویست متر تکرار گردید. برای تجزیه و تحلیل داده¬ها، از آزمون¬های؛ تحلیل واریانس یک¬طرفه، تعقیبی LSD، تحلیل واریانس با اندازه¬گیری¬های مکرر و تی¬وابسته استفاده شد. نتایج نشان داد عملکرد شنا فقط در گروه tdcs بهبود معنا¬¬داری داشت، کاهش زمان رکورد (001/0P=) در توجیه آن می¬توان به نقشtdcs بر خستگی مرکزی اشاره کرد. لاکتات خون در گروه شناوری در آب سرد کاهش بیشتری (۰۰۳/0P=) نسبت سایر گروه¬ها داشت، در توجیه آن می¬توان به افزایش بازگشت وریدی استناد کرد.