ارزیابی احتمالاتی تاثیر پارامترهای خوردگی از نوع یکنواخت بر پیوستگی بین بتن و میلگرد

Abstract

خوردگی میلگردها در سازه‌های بتن آرمه دارای اثرات مخربی است که مجموع این اثرات موجب تقلیل مقاومت و کاهش دوام این نوع سازه‌ها می‌شود. یکی از مهمترین اثرات خوردگی میلگرد، کاهش پیوستگی بین بتن و میلگرد است که در شرایط بحرانی موجب کاهش شدید مقاومت بتن و همچنین تغییر مود شکست سازه بتن مسلح می‌شود. به دلیل غیرهمگن بودن و همچنین متفاوت بودن خواص بتن‌های مختلف، مدل‌های آزمایشگاهی و تحلیلی ارائه شده برای تخمین میزان چسبندگی بتن و میلگرد برای مقادیر مختلف خوردگی دارای تفاوت‌های زیادی می‌باشند. در این مقاله با گردآوری تعداد زیادی از نتایج آزمایشگاهی موجود، چند مدل جدید با در نظر گرفتن عدم قطعیت پارامترهای موثر ارائه شده است. برای بدست آوردن این مدل‌ها نتایج آزمایشگات بر اساس قطر میلگرد دسته بندی شده اند و برای هر قطر میلگرد یک رابطه ارائه شده است. با توجه به اینکه مدل‌های ارائه شده بر مبنای درصد کاهش سطح میلگرد در طی فرآیند خوردگی می‌باشند، در این پژوهش اثر عدم قطعیت در شدت جریان خوردگی و قطر میلگرد به صورت کمی مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس نتایج حاصله، کاهش پیوستگی در طی دوره گسترش خوردگی به صورت تابع نمایی است و اثر عدم قطعیت چگالی جریان خوردگی بیشتر از عدم قطعیت قطر میلگرد است. اثر عدم قطعیت‌ها در ضریب تغییرات نتایج بیشتر از اثر آن بر مقدار میانگین نتایج می‌باشد. مقدار کاهش برای میلگردهای به قطر کوچکتر، کمتر از میلگردهای بزرگتر بدست آمده است به طوریکه برای میلگردهای به قطر 10 و 16 میلیمتر در خوردگی 15 درصد، نسبت پیوستگی به پیوستگی اولیه به ترتیب برابر با 46/0 و 28/0 بوده است.