مقایسه اولتراسوند درمانی و لیزر درمانی در درمان سندروم تونل کارپ خفیف و متوسط: یک کار آزمایی بالینی تصادفی

Abstract

سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ شایع‌ترین نوروپاتی فشاری در اندام فوقانی و یکی از علت‌های ناتوانی دست است. هدف این مطالعه مقایسه اثرات درمانی لیزر کم‌توان و اولتراسوند درمانی در بیماران مبتلابه سندرم تونل کارپ خفیف و متوسط است.

مواد و روش‌‌ها: 30 بیمار مبتلابه سندرم تونل کارپ (58 مچ دست) در این کارآزمایی یک‌سویه‌کور به‌صورت تصادفی در دو گروه درمانی شامل گروه لیزر کم‌توان (15 بیمار، 29 مچ دست) و گروه اولتراسوند درمانی (15 بیمار، 29 مچ دست) تقسیم شدند. لیزر کم‌توان درمانی (لیزر دیودی مادون‌قرمز با طول‌موج 808 نانومتر و شدت کل 9 ژول روی 5 نقطه) و اولتراسوند درمانی (اولتراسوند با فرکانس 1 مگاهرتز و شدت 5/1 وات بر سانتی‌متر مربع، دیوتی سیکل 20 درصد به مدت 5 دقیقه هر جلسه) روی تونل کارپ برای 10 جلسه اعمال شد. متغیرهای بررسی‌شده شامل مقیاس بینایی درد، قدرت Grip و Pinch دست بود. پرسش‌نامه بوستون قبل و بعد از درمان اندازه‌گیری شد. از آزمون‌های تی مستقل و تی زوجی برای تحلیل داده‌ها استفاده شد.

یافته‌ها: در هر دو گروه درمانی لیزر و اولتراسوند مقیاس بینایی درد (به ترتیب000/0P= و 000/0P=)، قدرت Grip دست (به ترتیب 01/0P= و 004/0P=)، قدرت Pinch دست (به ترتیب 001/0P= و 009/0P=) و نتایج پرسشنامه بوستون (به ترتیب 000/0P= و 000/0P=) در انتهای مطالعه در مقایسه با مقدار پایه در جلسه اول به طور معنی‌داری بهبود یافت؛ اما بین دو گروه درمانی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. نتیجه‌گیری: هر دو روش لیزردرمانی و اولتراسوند درمانی در کاهش درد و بهبود فعالیت‌های عملکردی دست در بیماران مبتلابه سندرم تونل کارپ خفیف و متوسط در دوره زمانی کوتاه‌مدت مؤثر هستند