بررسی اثرات ضد‌‌‌آمیلوئیدوژنیکی و باز کنندگی فیبریل های آمیلوییدی گیاه مریم گلی در شرایط آزمایشگاهی: استراتژی برای کاهش تجمع فیبریل‌های آمیلوئید انسولین در اثر تزریق های مکرر زیرپوستی در بیماران دیابتی

Abstract

مقدمه: اخیراً تلاش‌های رو به رشد زیادی بر روشن ساختن مکانیسم مولکولی تشکیل آمیلوئید و بررسی ترکیبات مؤثر برای مهار ساختارهای آمیلوئیدی صورت گرفته است. بررسی فرایند فیبریل‌زایی از طریق القا و مهار آن با استفاده از ترکیبات خاص مانند مشتقات آروماتیک اطلاعات مفیدی در جهت پایدارسازی ساختار پروتئین در اختیار می ­گذارد. در مطالعه حاضر، اثرات ضد‌‌‌آمیلوئیدوژنیکی و ناپایدارکنندگی مریم گلی در شرایط آزمایشگاهی با استفاده از انسولین گاوی به عنوان پروتئین الگو بررسی شد. مواد و روش‌ها: برای القای فیبریل‌زایی، انسولین پانکراس گاوی به مدت 10 روز در بافر گلایسین 50 میلی‌مولار با 2/2=pH در دمای 57 درجه سانتی‌گراد انکوبه شد. ایجاد آمیلوئید با استفاده از روش‌های اسپکتروسکوپی جذب CR، فلورسانس ANS، THT و میکروسکوپ الکترونی روبشی نشر میدانی (FE-SEM) بررسی شد. سپس تأثیر غلظت‌های مختلف عصاره‌ مریم گلی (نسبت­های 1/0، 1 و 5 عصاره تام به 1 پروتئین) روی مهار فیبریلاسیون و ناپایدارکردن فیبریل‌های از پیش شکل گرفته انسولینی بررسی شد. یافته ها: نتایج حاکی از کاهش قابل توجه تجمعات فیبریل‌های آمیلوئیدی در نمونه‌های انکوبه شده با دارو نسبت به نمونه شاهد بود. علاوه بر این، نتایج نشان داد که عصاره مریم گلی در همه غلظت­ ها به ویژه در نسبت 1:1 دارو به پروتئین، دارای اثر مهاری قوی بر فرآیند فیبریلاسیون و دفیبریلاسیون پروتئین انسولین است. بحث و نتیجه­ گیری:نتایج نشان داد که با تخلیص و جداسازی ترکیبات مؤثره گیاه مریم گلی و اثر آن بر فیبریل‌های آمیلوئیدی، احتمالاً می‌توان از این گیاه برای درمان بیماری‌های آمیلوئیدی استفاده کرد.