تعیین عوامل پیش‌بینی‌کننده کم کاری تیروئید دایم نوزادان

Abstract

مقدمه: کم‌کاری تیروئید نوزادان از علل قابل پیشگیری ابتلا به عقب‌افتادگی ذهنی می‌باشد که در ایران از شیوع بالایی برخوردار می‌باشد. با توجه به بالا بودن موارد گذرا در ایران و این که اکثر این موارد پس از حداکثر 6-4 ماه بهبود می‌یابند، تعیین عوامل موثر در افتراق زودتر موارد دایم از گذرا حایز اهمیت است. مواد و روش‌ها: در قالب مطالعه کوهورت گذشته‌نگر، داده‌های کلیه نوزادان زنده متولد شده از 15 استان منتخب در سال 1390 که در لیست ملی مراکز غربالگری کم‌کاری تیروئید نوزادان ثبت شده‌اند، وارد مطالعه شدند. داده‌های این مطالعه، داده‌های تجمعی هستند که بصورت معمول در قالب برنامه کشوری غربالگری کم‌کاری تیروئید نوزادان جمع‌آوری شده‌اند. یافته‌ها: کم‌کاری مادرزادی دایم در 598 نوزاد (57/1 درصد) و کم‌کاری مادرزادی گذرا در 449 نوزاد (42/9 درصد) تشخیص داده شد. بر اساس نتایج آنالیز منحنی راک، مقادیر TSH سرمی بیش از20 میکرویونیت در لیتر، با حساسیت 75/2 درصد و ویژگی 82 درصد پیشگویی‌کننده موارد دائم بود. مقادیر تیروکسین سرم کمتر از 8/2 میکروگرم بر دسی‌لیتر نیز با حساسیت 72/1 درصد و ویژگی 64 درصد، پیشگویی‌کننده موارد دائم بود. به ترتیب اهمیت، TSH آزمون تایید وریدی ≥20 میکرویونیت در لیتر، T4 آزمون تایید وریدی ≤8/2 میکروگرم بر دسی‌لیتر، خویشاوندی والدین و تاریخچه خانوادگی ریسک کم‌کاری دایم تیرویید را می‌افزودند. نتیجه‌گیری:TT4 و TSH آزمون تایید تشخیص وریدی و خویشاوندی والدین مهم‌ترین عوامل پیشگویی‌کننده موارد دایم هستند، اگر چه امکان تشخیص زودرس قطعی موارد دایم و گذرا میسر نمی‌باشد ولی شاید با انجام مطالعات بزرگ‌تر و مدل‌سازی‌های پیشرفته بتوان با حساسیت و اختصاصیت بیشتری امکان تشخیص زودتر موارد گذرا و قطع درمان طولانی‌مدت آن‌ها را میسر نمود و از استرس و نگرانی خانواده‌ها و بار مالی تحمیل شده بر فرد و جامعه کاست.