اثر یک دوره تمرینات هوازی بر مارکرهای تشخیص دیابت در مردان بزرگسال مبتلا به آسم با شدت خفیف تا متوسط

Abstract

زمینه و هدف: شواهد اپیدمیولوژیکی اخیر از شیوع همزمان چاقی، دیابت و آسم حکایت دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر یک برنامه تمرینات هوازی نسبتا طولانی مدت بر مارکرهای تشخیص دیابت(گلوکز، انسولین، مقاومت انسولین) در بیماران آسم انجام گرفت. روش کار: برای این منظور، 28 مرد بزرگسال (48 - 36 سال، 105 - 80 کیلوگرم) غیر فعال مبتلا به آسم با شدت خفیف تا متوسط به شیوه تصادفی در دو گروه تجربی (14 = n) و کنترل (14 = n) قرار گرفتند. گروه تجربی در یک دوره تمرینات هوازی سه ماهه به تعداد سه جلسه در هفته در دامنه شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه شرکت نموده و گروه کنترل در طول این دوره در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. سطوح ناشتایی گلوکز و انسولین سرم و همچنین شاخص های آنتروپومتریکی و درصد چربی بدن در شرایط قبل و بعد از برنامه تمرینی در هر دو گروه تجربی و کنترل اندازه گیری شد. با استفاده از مقادیر گلوکز و انسولین ناشتا، شاخص مقاومت انسولین (HOMA-IR) محاسبه گردید. از آزمون آماری تی وابسته جهت تعیین سطح معنی داری تغییرات متغیرها در پاسخ به برنامه تمرینی استفاده گردید. آلفای کمتر از 5 درصد به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: تفاوت معنی داری در سطوح پایه شاخص های آنتروپومتریکی و مارکرهای بیوشیمایی بین دو گروه مشاهده نشد(05/0≤ρ). برنامه تمرینی به کاهش معنی دار سطوح ناشتایی گلوکز خون، انسولین سرم و مقاومت انسولین در گروه تجربی منجر شد(05/0>ρ). تغییر معنی داری در هیچ از متغیرها در کنترل مشاهده نشد(05/0≤ρ). نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، اینگونه نتیجه گیری می شود که تمرینات هوازی نسبتا طولانی مدت با بهبود شاخص های تشخیص دیابت در مردان بزرگسال مبتلا به آسم همراه است. این تغییرات را شاید بتوان به کاهش وزن یا سایر تغییرات هورمونی در پاسخ به برنامه تمرینی نسبت داد که لزوم اجرای مطالعات بیشتر در این زمینه را گوشزد می نماید.