مطالعه اثربخشی هشت هفته تمرینات اصلاحی در محیط آب، بر تعادل ایستا و نیمه‌پویای مردان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی (رویکرد جاندا)

Abstract

مقدمه و اهداف سندرم متقاطع فوقانی، نوعی اختلال اسکلتی–عضلانی در اندام فوقانی است که منجر به دفورمیتی‌هایی چون سربه­جلو، شانه گرد و کایفوز می‌شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصلاحی جامع در محیط آب بر تعادل ایستا و نیمه ­پویا در مردان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی بود. مواد و روش ­ها در مطالعه کارآزمایی‌بالینی کنترل­شده تصادفی حاضر، پس از غربالگری، 30 دانشجوی دارای سندرم به­ صورت هدفمند انتخاب شدند و تصادفاً در دو گروه تجربی (14 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. قبل و پس از مداخله، تعادل ایستا و نیمه­ پویا با دستگاه بایودکس، زوایای سربه­ جلو و شانه گرد با عکس برداری و زاویه کایفوز به­ وسیله خط‌ کش منعطف، اندازه‌ گیری شد. داده‌ها با نرم­افزار SPSS نسخه 20 تحلیل گردید و سطح معناداری 0/05 در نظر گرفته شد. جهت مقایسه درون‌گروهی از آزمون t- زوجی و جهت مقایسه اختلاف میانگین-های بین‌ گروهی از آزمون t-مستقل استفاده گردید. یافته ­ها یافته­ ها نشان داد تمرینات در گروه تجربی در افزایش میزان تعادل ایستا (0/005=P) و نیمه­پویا (0/002=P) (ثبات کلی)، همچنین افزایش تعادل ایستا (0/001=P) و نیمه ­پویا (0/003=P) در سطح قدامی-خلفی، اثر معناداری داشته است، اما در تعادل ایستا (0/72=P) و نیمه­ پویا (0/42=P) جانبی (ثبات جانبی) تاثیر معناداری نداشته است. نتیجه ­گیری در مطالعه حاضر، تمرکز پروتکل تمرینات اصلاحی بر اصلاح پاسچر و تاثیر آن بر افزایش تعادل این افراد بوده است. پس از اصلاح ناهنجاری‌ها مشاهده گردید که ثبات کلی و ثبات قدامی-خلفی بهبود یافته است؛ بنابراین می­توان این پروتکل اصلاحی را به­عنوان روشی مؤثر، جهت بهبود پاسچر و افزایش تعادل در افراد مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی به متخصصین توصیه نمود.