تاثیر آموزش برنامه مشاوره معنوی و امید درمانی بر خودکارآمدی مراقبت های تسکینی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد ارومیه

Abstract

مقدمه: مراقبت‌های تسکینی برای ارتقای کیفیت زندگی بیماران مزمن، اهمیت بسیاری دارد. در این میان، ارائه شیوه‌های آموزش مراقبت تسکینی به پرستاران یکی از راه‌های مهم در توسعه و تکامل این‌گونه مراقبت‌هاست. هدف این مطالعه، تعیین تأثیر مشاوره معنوی و امیددرمانی بر خودکارآمدی مراقبت‌های تسکینی دانشجویان پرستاری بود. روش کار: این مطالعه از نوع تجربی بود. جامعه آماری دانشجویان پرستاری سال آخر دانشگاه آزاد ارومیه را شامل می‌شد. نمونه‌گیری به‌صورت سرشماری صورت گرفت. نمونه‌ها نیز شامل ۶۱ دانشجوی سال آخر پرستاری بودند که از روی فهرست کامل دانشجویان به دست آمد و سپس به دو گروه مداخله (۳۰ نفر) و کنترل (۳۱ نفر) تقسیم شدند. ابزار گرداوری داده‌ها پرسشنامه دوقسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه خودکارآمدی عملکرد بالینی بود. گروه مداخله به مدت ۹ جلسه آموزش امیددرمانی و مشاوره معنوی دریافت کرد، ولی گروه مداخله آموزشی دریافت نکرد. نتایج مداخله بعد از ۹ جلسه با همان پرسشنامه، مجدد ارزیابی شد. یافته‌ها: آزمون t گروه‌های مستقل نشان می‌دهد، میانگین امتیازات کلی خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری قبل از اجرای آموزش مشاوره معنوی و امیددرمانی، اختلاف معنی‌داری نداشت (>۰/۰۵P)؛ در حالی میانگین امتیازات کلی خودکارآمدی عملکرد بالینی بین گروه مداخله و کنترل بعد از اجرای برنامه آموزش مشاوره معنوی و امیددرمانی، اختلاف معنی‌داری داشت (۰/۰۲=P، ۶/۶۳=t). نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه می‌توان گفت مشاوره معنوی و امیددرمانی در خودکارآمدی مراقبت‌های تسکینی دانشجویان پرستاری مؤثر است و می‌تواند در زمینه آموزش محتوای مراقبت‌های تسکینی و پرستاری الگو مدار از بیماران صعب‌العلاج استفاده شود. آنچه از مطالعات انجام‌شده در ایران مشخص می‌شود، بیانگر این واقعیت است که در حال حاضر مشکل اصلی سیستم پرستاری درباره مراقبت تسکینی از مبتلایان به بیماران صعب‌العلاج این است که این نوع از مراقبت دارای چارچوب واضحی برای پرستاران نیست و به‌طور جدی در متن برنامه آموزشی رسمی قرار ندارد.