مقایسه امید به زندگی، احساس گناه و اختلالات روان‌تنی در معتادان متجاهر زن تحت درمان اجباری و زنان معتاد خودمعرف

Abstract

اهداف: اعتیاد یک اختلال مغزی است که به‌واسطه اجبار در محرک‌های پاداش با وجود عواقب ناگوار ایجاد می‌شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه امید به زندگی، احساس گناه و اختلالات روان‌تنی در معتادان متجاهر زن تحت درمان اجباری و زنان معتاد خودمعرف بود.

مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی در معتادان متجاهر زن تحت درمان در مراکز اقامتی اجباری و زنان معتاد خود معرف تحت درمان مراکز اقامتی شهرستان زاهدان در تابستان ۱۳۹۷ انجام شد. از هر گروه ۳۰ نفر به روش تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسش‌نامه‌های احساس گناه آیزنک، اختلالات روان‌تنی تاکاتا و ساکاتا و امید به زندگی اشنایدر استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری در قالب نرم‌افزار SPSS ۲۱ تجزیه و تحلیل شد.

یافته‌ها: میانگین نمره امید به زندگی در زنان معتاد متجاهر مراکز اجباری (۸.۶۸±۳۰.۳۶) پایین‌تر از زنان معتاد خودمعرف (۷.۱۴±۳۷.۸۰) بود (۱۴.۲۰=F؛ ۰.۰۱p<). میانگین نمره احساس گناه در زنان معتاد متجاهر مراکز اجباری (۲.۴۴±۱۸.۸۰) بالاتر از زنان معتاد خودمعرف (۳.۰۰±۱۶.۸۶) بود (۲۶.۳۲=F؛ ۰.۰۱p<)؛ همچنین میانگین نمره اختلالات روان‌تنی در زنان معتاد متجاهر مراکز اجباری (۸.۷۸±۵۸.۳۰) بالاتر از زنان معتاد خودمعرف (۹.۴۷±۵۲.۷۰) بود (۲۴.۷۳=F؛ ۰.۰۱p<).

نتیجه‌گیری: میزان امید به زندگی در زنان معتاد متجاهر پایین‌تر و میزان احساس گناه و اختلالات روان‌تنی در آنها بالاتر از زنان خودمعرف است.