بررسی علل و عوامل احتمالی آسیب‌های ورزشی رزمی در دانشجویان پلیس زن

Abstract

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی علل احتمالی آسیب‌های ورزشی رزمی در دانشجویان مقاطع کاردانی و کارشناسی مجتمع آموزشی زنان پلیس و مقایسه انواع آسیب‌ها برحسب محل آسیب و بررسی تأثیر عوامل مؤثر احتمالی در دوران آموزش نظامی-رزمی است. این مطالعه به بررسی عوامل فردی، بیماری‎های مستعد‎کننده و علل خارجی می‎پردازد و ارتباط آن را با ایجاد آسیب‌های اسکلتی‎عضلانی بررسی می‌کند.

مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی مقطعی انجام‌شده است. جامعه موردپژوهش تعداد 98 نفر از دانشجویان مصوب پلیس است. این پژوهش با استفاده از پرسشنامه نوردیک، پرسشنامه اطلاعات فردی و پرسشنامه معاینات پزشکی و آزمون آمادگی جسمانی بدو ورود و پایان دوره آموزش‌های رزمی-ورزشی انجام شد؛ داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری توصیفی و تحلیلی در نرم‌افزارSPSS (۰٫۰۵=) انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نهایی نشان می‌دهد پس از اتمام دوره، ازنظر سلامتی ۷۹ نفر از افراد مورد مطالعه حداقل در یکی از قسمت‌های سیستم اسکلتی‎عضلانی وضعیت نامطلوب‌تری نسبت به شروع دوره داشتند. موارد آسیب برحسب محل به ترتیب ستون فقرات، اندام تحتانی، و اندام فوقانی بود. آسیب ناحیه زانو شایع‌ترین نوع آسیب در سال اول آموزش بود، ولی در سال‌های بعدی و در پایان دوره، شایع‌ترین نوع آسیب در ناحیه کمر بود. عوامل مستعد کننده به ترتیب فراوانی شامل مشکلات بافت نرم، مفصلی، زنان، اختلالات فیزیولوژیک بدن و مشکلات استخوانی یافت شد. عوامل مستعد کننده در پایان دوره به ترتیب فراوانی شامل اختلالات فیزیولوژیک بدن، مشکلات بافت نرم، زنان، مفصلی و مشکلات استخوانی بودند. علل خارجی آسیب‌ به ترتیب فراوانی شامل فعالیت رزمی، فعالیت ورزشی و شرایط زندگی در خوابگاه بوده است. ارتباط بین شاخص‎های دموگرافیک با ایجاد آسیب‌های اسکلتی‎عضلانی ازنظر آماری معنادار نبوده است.

نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که فعالیت‌های ورزشی و رزمی در حین و اتمام دوره آموزش و شرایط زندگی در خوابگاه، در ایجاد آسیب‌های اسکلتی‎عضلانی مؤثر است.