بررسی عوامل مؤثر برآسیب پذیری بافت فرسوده نواحی شهری ( نمونه موردی: شهر فریدونکنار)

Abstract

پیش زمینه و هدف: بافت فرسوده شهری، کل یا آن بخشی از فضای شهری است که نظام زیستی آن، هم از حیث ساخت و هم از حیث کارکرد اجزای حیاتی خود، دچار اختلال و ناکار آمدی شده است. در این پژوهش سعی بر آن شد تا با آشنایی در خصوص بافت فرسوده و میزان آسیب پذیری در برخورد با حوادث غیر مترقبه، مواردی مطرح و پس از شناسایی عوامل به بررسی آن جهت کاهش میزان آسیب وارده پرداخت. به همین منظور با مطالعات میدانی به عمل آمده و استفاده از تجربیات گذشته و همچنین تهیه و توزیع پاسخنامه بین دست اندرکاران امر مدیریت سوانح، اقدام به سنجش راهبردهای کنونی چرخه مدیریت بحران گردید تا با تجزیه و تحلیل آنها راهکارهای مناسب اتخاذ گردد. روش: پژوهش حاضر از نوع تحقیق، کاربردی و از نظر روش تحقیق توصیفی-آماری می باشد. جامعه آماری مورد پژوهش 60 نفر از دست اندرکاران و کارشناسان خبره امر مدیریت بحران، دستگاه ها، ارگان های خدماتی و امدادرسان در سوانح و حوادث از قبیل مدیریت بحران، آتش نشانی و خدمات ایمنی می باشد. یافته ها: هر یک از عوامل موثر در آسیب پذیری بافت های فرسوده یعنی شبکه معابر، مسکن، فضای سبز، مراکز درمانی و امدادی، پل ها و زیرگذرها، شبکه های برق، آب، گاز و مخابرات، از یک توزیع نرمال برخوردار هستند، زیرا (05/0 =α) می باشد. نتیجه گیری: بررسی ها نشان داد که هر یک از عوامل فوق الذکر در آسیب پذیری بافت فرسوده موثر می باشند و در تجزیه و تحلیل ترتیب اثرگذاری نشان داده که تاثیرگذاری هر یک از عوامل موثر در آسیب پذیری بافت فرسوده، متفاوت است. بنابراین، در رتبه بندی عوامل موثر در آسیب پذیری مسکن (بامیانگین رتبه ای: 57/4) بالاترین و فضای سبز (بامیانگین رتبه ای: 32/2) پایین ترین اولویت را دارا می باشند.