مطالعه دوره بازگشت سیل باغات کشاورزی در حوضه آبخیز کن

Abstract

زمینه و هدف: بلایای طبیعی همواره جان انسان ها را به مخاطره انداخته است. سیل یکی از مهم ترین بلایای طبیعی است که خسارات زیادی را سالانه در مناطق مختلف کشور تحمیل می کند. در این مقاله سیل و مشخصات حوضه آبریز رودخانه کن در استان تهران بررسی می شود. هدف اصلی مقاله حاضر بررسی چالش های فراروی مدیریت سیل در بخش کشاورزی و ارائه راهکارهای مناسب در جهت مدیریت ریسک سیل در حوضه آبریز کن است. روش: در این مقاله با استفاده از نرم افزار GIS دوره بازگشت سیل در مقیاس 5، 10، 25 و 50 ساله با در نظرگرفتن کاربری اراضی کشاورزی در حوضه آبخیز کن در شمال تهران مورد مطالعه قرار خواهد گرفت. برای حوضه آبخیز کن سطوح خطر 1 تا 5 درصد با سطح آسیب ناچیز، 5 تا 10 درصد با سطح آسیب کم، 10 تا 15 درصد با سطح آسیب متوسط، 15 تا 20 درصد سطح آسیب زیاد، 20 تا 25 درصد سطح آسیب بسیار زیاد و 25 تا 30 درصد سطح آسیب ویران کننده تعریف گردید. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان می دهد که با افزایش دوره بازگشت از 5 به 10، 25 و 50 میزان آسیب در حوضه افزایش پیدا می کند. در دبی سیلابی 5 ساله و 10 ساله سطح آسیب در حوضه بسیار کم پیش بینی می شود. در دبی سیلابی 25 ساله نیز سطح آسیب متوسط ارزیابی می گردد. اما با توجه به وجود سطح آسیب ویران کننده در دبی سیلابی 50 ساله به طور میانگین 066/2 درصد اراضی در سطح آسیب متوسط تا ویران کننده قرار می گیرند. نتیجه گیری: روند رو به افزایش سیل در دهه های اخیر در حوضه کن استان تهران لزوم توجه و مطالعه هر چه بیشتر مناطق خطرپذیر سیل به منظور مدیریت ریسک سیل و توسعه برنامه های مدیریت حوضه رودخانه به خصوص در اراضی کشاورزی این حوضه را می رساند.