عفونت مننگوکوکی و واکسن‌‌های مؤثر بر آن

Abstract

مننژیت نایسریایی سر دسته علل مننژیت باکتریایی و دیگر عفونت‌های باکتریایی مهاجم در سراسر دنیا می‌باشد. نقش مننگوکوک به عنوان یک علت مننژیت باکتریایی در سالهای اخیر برجسته‌تر شده است که علت آن کاهش مننژیتهایی است که توسط هموفیلوس آنفلوآنزا نوع b و استرپتوکوک پنومونیه به دلیل ورود واکسن‌های کونژوگه جدید، کاهش لیستریا به دلیل کاهش آلودگی غذاها با لیستریامنوسایتوژن و کاهش استرپتوکوکهای گروه B به دلیل کموپروفیلاکسی حین زایمان در زنان است. ایجاد واکسن پنوموکوک در شش دهه قبل، امکان پیشگیری از بیماریهای باکتریال داخلی کپسولی مهاجم را با واکسن نشان داد. واکسنهای پلی‌ساکاریدی خالص برای زیر گروههای نایسریا مننژیتیدیس A و C چند دهه بعد ایجاد شدند. واکسنهای اولیه قدرت ایمنی‌زایی ضعیفی داشتند زیرا پلی‌ساکاریدهایی که استفاده می‌شدند با وزن ملکولی پایین بودند، در حالی که واکسنهای پلی‌ساکاریدی با وزن مولکولی بالای صد هزار خاصیت ایمنی‌زایی عالی دارند. واکسن‌های کنژوگه مننگوکوکی معمولاً وابسته به سلول T هستند که از نظر ایمونولوژیکی نسبت به واکسن‌های پلی‌ساکاریدی بهبودهای زیادی یافته‌اند. پروتئین‌های حامل مورد برای واکسن‌های کنژوگه مننگوکوکی شامل پروتئین توکسوئید کزاز، توکسوئید دیفتری و ماده کراس-راکتیو دیفتری 197(CRM) می‌باشند. خاصیت ایمنی‌زایی انواع مختلفی از واکسن‌های زیر گروه B بر پایه پروتئین غشاء خارجی مورد مطالعه قرار گرفته است ارزیابی واکسیناسیون با سه دوز واکسن B:4:p1/15 کوبایی و واکسن 16 وB:15:p1/7 نروژی نشان داد که در بیش از دو سوم کودکان و بزرگسالان و حداقل 90% نوزادان میزان SBA حداقل چهار برابر شده است.