تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر مقادیر بیان ژن‌های AMPK وPGC-1α در عضله سولئوس رت‌های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

Abstract

مقدمه: آنفارکتوس میوکارد، انهدام و مرگ سلولی دائم و غیرقابل برگشت بخشی از عضله قلب است که علاوه بر سیستم قلب و عروق بر سایر بافت‌های بدن از جمله عضله اسکلتی و به‌ویژه عملکرد میتوکندری‌ها تأثیر می‌گذارد. به نظر می‌رسد افزایش بیوژنز میتوکندری در کاهش این عوارض کمک کننده است. مطالعات حاکی از این است که تمرینات ورزشی منظم سبب افزایش بیوژنز میتوکندری می‌شود. اما مکانسیم مولکولی آن و نوع و شدت تمرینات مورد نیاز دقیقاً مشخص نشده است. این مطالعه در نظر دارد تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر مقادیر بیان ژن‌های AMPK وPGC-1α در عضله کند انقباض (سولئوس) رت‌های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد را بررسی کند. روش بررسی: به این منظور 12 رت نر نژاد ویستار 10 هفته‌ای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد در دو گروه تجربی (30 دقیقه دویدن تناوبی روی تردمیل و هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 85-90% VO2max و دو دقیقه بازیافت فعال با شدت 50-60% VO2max سه روز در هفته به مدت هشت هفته) و کنترل (بدون تمرین) قرار گرفتند. بیان ژن‌های AMPKو PGC-1α به‌عنوان عوامل مؤثر بالا دستی بیوژنز میتوکندریایی مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: یافته‌ها نشان دادند که بیان ژن‌های AMPKوPGC-1α به‌طور معناداری افزایش یافت (به ترتیب 001/0>p و 012/0=p). بحث و نتیجه‌گیری: هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید با تأثیر بر ژن‌های AMPK و PGC-1α بیوژنز میتوکندریایی را در عضلات سولئوس رت‌های مبتلا به انفارکتوس میوکارد افزایش می‌دهد.