تأثیر 8 هفته تمرینات منتخب پیلاتس در دو محیط آب و خشکی بر بیماران زن مبتلا به کمر‌درد مزمن غیراختصاصی

Abstract

مقدمه: امروزه کمردرد یکی از بیماری‌های رایج عضلانی-اسکلتی است و افراد مبتلا، علاوه بر درد، از محدودیت‌های حرکتی، ناتوانی عملکردی در انجام فعالیت‌های روزانه و همچنین نقص در حفظ تعادل خود رنج می‌برند. با توجه به انواع روش‌های درمان و تسکین کمردرد، این مطالعه به بررسی تأثیر تمرینات پیلاتس در دو محیط آب و خشکی بر بیماران زن مبتلا به کمر‌درد مزمن غیراختصاصی پرداخته است. روش بررسی: مطالعه حاضر بر روی 24 فرد مبتلا به کمر‌درد مزمن صورت پذیرفت. شرکت‌کنندگان به‌صورت تصادفی در دو گروه 12 نفره، تمرینات پیلاتس در آب و خشکی را به مدت 24 جلسه انجام دادند. تعادل، درد و ناتوانی افراد، قبل و بعد از برنامه‌ تمرینی به ترتیب با استفاده از دستگاه تعادل‌سنج بیودکس، مقیاس بصری سنجش درد و پرسشنامه ناتوانی اسوستری اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد پس از انجام تمرینات پیلاتس در هر دو گروه، کاهش معنی‌داری در شدت درد و ناتوانی حاصل شد (05/0p≤) در حالی که تفاوت معنی‌داری بین دو گروه در شاخص درد و ناتوانی مشاهده نشد. همچنین تمرینات پیلاتس در خشکی موجب بهبود تعادل ایستا در بیماران شد (02/0=p)، در حالی‌که تأثیر آن بر تعادل پویا از نظر آماری معنی‌دار نبود. تمرینات پیلاتس در محیط آب با وجود کاهش نوسانات، تأثیر معنی‌داری بر تعادل نداشت. بحث و نتیجه‌گیری: استفاده از تمرینات پیلاتس در بهبود کمردرد مفید است، با این‌حال انتخاب محیط تمرینی می‌تواند مطابق با ترجیح بیمار و با توجه به امکانات موجود، متغیر باشد. با توجه به تأثیر کم این تمرینات بر بهبود تعادل، پیشنهاد می‌شود متخصصین توانبخشی در کنار این تمرینات، تمرینات تکمیلی دیگری را جهت بهبود تعادل افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی مدنظر قرار دهند.