ارزیابی پراکنش QT در کودکان با حملات ریسه رفتن

Abstract

سابقه و هدف: حملات ریسه رفتن یک پدیده ناگهانی و رفلکسی است که در شیرخوارگی و ابتدای طفولیت شایع می باشد. سندروم QT طولانی و اختلالات ناگهانی ریتم باید در تشخیص افتراقی این حملات در نظر گرفته شوند. هدف از این مطالعه بررسی پراکنش QT در کودکان مبتلا به ریسه رفتن می باشد.

مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی از 56 کودک مبتلا به ریسه رفتن و 56 کودک سالم EKG گرفته شده و QTd و QT cd در آن ها مطالعه گردید. نتایج: در بین کودکان مورد مطالعه 51 نفر (5/45 درصد) پسر و بقیه دختر بوده اند. میانگین سن در کودکان گروه مورد (مبتلا به ریسه رفتن) و گروه شاهد تفاوت آماری معنی داری نداشت (99/0=P). در گروه مورد بیشترین نوع حمله ی ریسه رفتن، سیانوتیک (9/83 درصد)، بیشترین تکرر به صورت هفتگی (7/35 درصد) بوده است. میانگین و انحراف معیار QTd در گروه مورد و شاهد به ترتیب 5/22 ±6/61 و 8/18±1/47 بود. میانگین و انحراف معیار QTcd در گروه مورد و شاهد به ترتیب 6/29±2/104 و 2/18±9/71 بود؛ این مقادیر در گروه شاهد به مراتب کمتر از گروه مورد به دست آمد (001/0>P).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، میزان QTd و QTcd در کودکان مبتلا به ریسه رفتن به مراتب بیشتر از کودکان سالم می باشد و در نتیجه بررسی های دقیق نوار قلب و سندروم QT طولانی در این کودکان از اهمیت بسیار بالایی برخوردار شده و باید در ارزیابی های اولیه ی این کودکان منظور شود.