موانع دریافت فعال کننده پلاسمینوژن بافتی در بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک

Abstract

سابقه و هدف: سکته مغزی سومین علت مرگ و اولین علت ناتوانی در جهان می‌باشد. فعال‌کننده پلاسمینوژن بافتی از درمان‌های معدود برای این بیماری است که در حال حاضر در تعداد اندکی از مراکز درمانی در کشور ما مورد استفاده قرار می‌گیرد. با توجه به عدم استفاده از این دارو در قزوین، این مطالعه به‌منظور تعیین فراوانی افراد مناسب برای دریافت این دارو و عوامل ممانعت‌کننده از این امر در بیمارستان بوعلی قزوین انجام گردید. مواد و روش‌ها: این مطالعه به روش گزارش موارد انجام گردید. تعداد 100 بیمار که با سکته ایسکمیک مغزی در شش ماهه اول سال 1393 به اورژانس بیمارستان بوعلی مراجعه کرده بودند جهت بررسی وجود شرایط دریافت داروی فعال‌کننده پلاسمینوژن بافتی طبق اطلاعات پرسش‌نامه مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج: بر اساس اطلاعات به‌دست آمده 8 نفر (8 درصد) از بیماران مراجعه کننده واجد شرایط دریافت فعال‌کننده‌ی پلاسمینوژن بافتی بودند. شایع‌ترین عامل ممانعت‌کننده در دریافت دارو مربوط به تاخیر در ویزیت نورولوژیست (75 درصد) بود. مهمترین عوامل بعدی ممانعت‌کننده از دریافت دارو، تاخیر بیماران در مراجعه به مراکز درمانی (67 درصد)، تاخیر در آماده شدن آزمایشات (46 درصد)، تاخیر در ویزیت پزشک اورزانس (39 درصد)، تاخیر در آماده شدن سی تی اسکن (36 درصد)، مصرف داروهای ضد پلاکت (35 درصد)، و مصرف داروهای ضد انعقاد (26 درصد) بودند.نتیجه‌گیری: در مجموع می‌توان گفت به‌علت وجود عوامل بازدارنده متعدد، درصد کمی از بیماران واجد شرایط دریافت فعال‌کننده پلاسمینوژن بافتی بودند. مطالعات بیشتری جهت شناخت این عوامل و برطرف کردن آن‌ها نیاز است.