بررسی میزان عناصر کمیاب موجود در آب های ساحلی غرب استان گیلان و مطالعه اثر این عناصر بر روی Enterococcus Faecium و Enterococcus Faecalis موجود در آب های این مناطق

Abstract

سابقه و هدف: عناصر کمیاب به‌دلیل فرآیندهای طبیعی و صنعتی به‌طور فزاینده در محل‌های زیست‌میکروبی یافت می‌شوند. انتروکوکوس‌ها، پاتوژن‌های مهم انسانی، و عامل مهم عفونت‌های بیمارستانی می‌باشند و مقاومت ذاتی به آنتی‌بیوتیک‌ها و عوامل ضد میکروبی مختلف را آشکار می‌سازند. یکی از منابع آلودگی ناشی از این باکتری‌ها آب‌های ساحلی مناطق تفریحی می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه که طی یک‌سال صورت گرفت، 180 نمونه در 15 ایستگاه در مناطق غربی استان گیلان (آستارا، تالش، بندر انزلی) به‌منظور بررسی میزان فلزات سنگین و حضور انتروکوکوس‌های مقاوم به برخی فلزات سنگین مورد آنالیز قرار گرفت و سپس پارامترهایی مثل اکسیژن محلول، pH، نیترات، و فسفات اندازه‌گیری شد. شمارش باکتری‌ها با روش MPN صورت گرفت. تائید گونه‌های انتروکوکوس جدا شده به‌وسیله تست‌های بیوشیمیایی و افتراقی انجام گرفت. به‌علاوه، اندازه‌‌گیری میزان فلزات سنگین با روش جذب اتمی انجام شد. برای تعیین حساسیت گونه‌های جدا شده نسبت به فلزات سنگین(Fe, (Pb, Co, Zn, Cr, Cd) از روش Microdilution استفاده شد.نتایج: از مجموع 180 نمونه‌های جمع‌آوری شده، حضور انتروکوکوس در 135 مورد تائید گردید که 68 مورد آنها E. faecium، و 36 مورد E. faecalis بود. از میان فلزات سنگین اندازه‌گیری شده بیشترین میزان مربوط به سرب بود. تمامی سویه‌های ایزوله شده مقاومت نسبتا بالایی به سرب، روی و آهن از خود نشان دادند. نتیجه‌گیری: عناصر سنگین از طریق منابع مختلف به محیط زیست وارد می‌شوند و اثرات غیر قابل بازگشتی بر موجودات مختلف می‌گذارند. بر اساس تحقیقات به‌عمل آمده انتروکوکوس‌ها قادر به انتقال ژن‌های مقاوم به دیگر باکتری‌های فرصت طلب هستند و هم‌چنین باکتری‌هایی که ژن مقاومت در برابر فلزات را حمل می‌کنند، می‌توانند در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها نیز از خود مقاومت نشان دهند که این امر باعث می‌گردد درمان عفونت‌های ناشی از این باکتری‌ها مشکل‌تر و پرهزینه‌تر گردد.