کاربرد مدل های پارامتری در تحلیل بقا در سرطان معده

Abstract

سابقه و هدف: مدل مخاطره متناسب کاکس، رایج­ترین روش برای تجزیه و تحلیل اثر متغیرها بر روی زمان بقاء می­باشد، اما، تحت شرایط معین مدل­های پارامتری می­توانند بر مدل کاکس برتری داشته باشند. در مطالعه حاضر با استفاده از مدل کاکس و جایگزین های پارامتری از قبیل مدل وایبل، نمایی و لگ نرمال، عوامل مؤثر بر بقاء بیماران مبتلا به سرطان معده، ارزیابی و کارآیی مدل­ها برای ارائه بهترین مدل مقایسه گردید. مواد و روش­ها: به منظور تعیین عوامل مستقل کاهنده بقا در سرطان معده، روش­های پارامتری و نیمه پارامتری بر روی بیماران ثبت شده در مرکز ثبت تومور استان فارس اعمال گردید. مقایسه مابین مدل­ها با استفاده از معیار آکائیکه ( Akaike Information Criterion ) صورت پذیرفت. نتایج: از 442 بیمار، 266 نفر (2/60 درصد) در طول دوره فوت کرده بودند. نتایج تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از مدل کاکس و مدل­های پارامتری تقریبا مشابه بود. بر اساس معیار آکائیکه، مدل­های وایبل و نمایی به ترتیب، با مقادیر 848 و 850 بهترین برازش را بر داده­های بقاء داشتند. بیماران با سنین 75-60 و بیشتر از 75 سال در زمان تشخیص و همین طور درجه تمایز یافتگی ضعیف تومور و وجود متاستاز در زمان تشخیص بیماری با خطر بالاتر مرگ همراه بودند (05/0 p< ). نتیجه­گیری: اگرچه نسبت مخاطره در مدل کاکس و مدل­های پارامتری تقریبا مشابه بود، ولی بر اساس معیارآکائیکه، مدل­های وایبل و نمایی، مدل­های بهتری برای تحلیل بقا می­باشند.