هیپرفسفاتمی در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه

Abstract

سابقه و هدف: هیپرفسفاتمی به­ تنهایی و یا همراه با هیپرکلسمی با افزایش مرگ و میر در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه (CKD) ارتباط دارد. این مقاله مروری است بر برخی پژوهش ­هایی که در زمینه درمان هیپرفسفاتمی در بیماران مبتلا به CKD انجام شده است.

مواد و روش­ ها: برای جمع ­آوری اطلاعات موجود مقالات زیادی در منابع متعددی هم­چون PubMed ، Scopus، Current Content، Embase و IranMedexبا کلمات کلیدی هیپرفسفاتمی و بیماری مزمن کلیه مورد بررسی قرار داده شدند. این مطالعه، مقالات چاپ شده در زبان انگلیسی و فارسی به ­صورت مقاله کامل را شامل می ­شود.

نتایج: درمان شایع هیپرفسفاتمی در بیماران CKD شامل محدود کردن فسفات غذایی و تجویز متصل شونده­ های به فسفات بوده تا از جذب روده­ای فسفات خورده شده جلوگیری نمایند. محدود کردن فسفات باید به ­طور عمده شامل غذاهای غیرضروری دارای فسفات از قبیل بسیاری از غذاهای فرآوری شده، نوشابه­ های گازدار، محصولات لبنی و بعضی از سبزبجات باشد. متصل شونده­ های به فسفات به دو نوع عمده متصل شونده­ های حاوی کلسیم (کلسیم کربنات و کلسیم استات) و متصل شونده ­های غیرکلسیمی (سولامر و لانتانوم) تقسیم بندی می ­شوند. همه آنها در کاهش دادن فسفات سرم موثر هستند؛ با این ­وجود متصل شونده­ های غیرکلسیمی در بیماران هیپرکلسمیک، بیماران مصرف کننده آنالوگ­ های ویتامین D، بیماران با کلسیفیکاسیون عروقی و بیماری آدینامیک استخوان دارند، ترجیح داده می­ شوند.

نتیجه ­گیری: نگرانی­ هایی درباره ایمن بودن فسفات بایندرهای کلسیمی برای استفاده طولانی ­مدت وجود داشته و این عوامل ممکن است با هیپرکلسمی، کلسیفیکاسیون عروقی و بیماری آدینامیک استخوان ارتباط داشته باشند.