| dc.contributor.author | فخاریان, زهره | fa_IR |
| dc.contributor.author | ابراهیمی, اسماعیل | fa_IR |
| dc.contributor.author | شاطرزاده, محمدجعفر | fa_IR |
| dc.contributor.author | صلواتی, مهیار | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 1399-08-23T22:43:27Z | fa_IR |
| dc.date.accessioned | 2020-11-13T22:43:28Z | |
| dc.date.available | 1399-08-23T22:43:27Z | fa_IR |
| dc.date.available | 2020-11-13T22:43:28Z | |
| dc.date.issued | 2000-07-01 | en_US |
| dc.date.issued | 1379-04-11 | fa_IR |
| dc.identifier.citation | فخاریان, زهره, ابراهیمی, اسماعیل, شاطرزاده, محمدجعفر, صلواتی, مهیار. (1379). مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی. دوماه نامه علمي ـ پژوهشي فيض, 4(2), 1-10. | fa_IR |
| dc.identifier.issn | 1029-7855 | |
| dc.identifier.issn | 2008-9821 | |
| dc.identifier.uri | http://feyz.kaums.ac.ir/article-1-440-fa.html | |
| dc.identifier.uri | https://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/645962 | |
| dc.description.abstract | سابقه و هدف: هدف نهایی از توانبخشی ضایعه های ورزشی بازگشت هرچه سریعتر و بی خطر ورزشکار به سطح عملکردی قبل از ضایعه می باشد، در صورتی که برنامه درمانی فقط به افزایش قدرت، تحمل و دامنه حرکت محدود شود و به عواملی چون تعادل، چابکی، حس عمقی، هماهنگی عصبی-عضلانی تاکید نگردد، خطر آسیب مجدد و کاهش توانایی های حرکتی افزایش می یابد. تاثیر راه رفتن و دویدن به عنوان عملکرد اصلی اندام تحتانی جهت نیل به چنین اهدافی در نظر گرفته شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) از نوع مقایسه قبل و بعد از انجام تمرین ها با استفاده از 6 آزمایش عملکردی پرش طول، پرش ارتفاع، توان بی هوازی، تعادل استاتیک، زمان طی مسافت 26 متری و زمان طی مسافت 6 متری به صورت لی لی محاسبه گردید. افراد در دو گروه 15 نفری قرار گرفته و کلیه افراد سه بار در هفته، هر جلسه 15 دقیقه به مدت 6 هفته دویدن به جلو یا عقب را انجام می دادند و در پایان هر هفته یک سری از آزمایش ها تکرار می گردیدند. به منظور پیگیری نتایج حاصل بعد از 8 هفته دوباره کلیه آزمایش ها تکرار گردید. یافته ها: تحقیق بر روی 30 دختر سالم در دو گروه 15 نفری که از لحاظ سن و جنس کاملا مشابه بودند انجام گرفت. در گروهی که به جلو دویده یا راه رفته بودند آزمایش پرش طول 0.46 درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت 6 متری به صورت لی لی 10.52 درصد (P>0.005)، آزمایش پرش ارتفاع 9.95% (P>0.005)، آزمایش توان بی هوازی 4.58 درصد (P>0.005)، آزمایش تعادل استاتیک 59.26% (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت 26 متری 2.19% (P>0.001) بهبودی داشتند. در گروهی که به عقب دویده یا راه رفته بودند آزمایش پرش طول 4.5 درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت 6 متری به صورت لی لی 23.89 درصد (P<0.005)، آزمایش پرش ارتفاع 2.98 درصد (P>0.005)، آزمایش توان بی هوازی 0.53 درصد (P>0.005)، آزمایش تعادل استاتیک 68.33 درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت 26 متری 6.88 درصد (P<0.001) بهبودی داشتند. نتیجه گیری: زمانی که هدف از برنامه توانبخشی بهبود قدرت، سرعت، چابکی، تعادل استاتیک و توان هوازی می باشد، راه رفتن و دویدن به عقب توصیه می شود و زمانی که هدف افزایش پرش ارتفاع یا توان بی هوازی می باشد، تمرین های راه رفتن و دویدن به جلو توصیه می گردد. | fa_IR |
| dc.format.extent | 1509 | |
| dc.format.mimetype | application/pdf | |
| dc.language | فارسی | |
| dc.language.iso | fa_IR | |
| dc.publisher | دانشگاه علوم پزشکی کاشان | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | دوماه نامه علمي ـ پژوهشي فيض | fa_IR |
| dc.relation.ispartof | Feyz Journal of Kashan University of Medical Sciences | en_US |
| dc.subject | راه رفتن | fa_IR |
| dc.subject | دویدن | fa_IR |
| dc.subject | آزمایش های عملکردی | fa_IR |
| dc.subject | پرش طول | fa_IR |
| dc.subject | پرش ارتفاع | fa_IR |
| dc.subject | تعادل استاتیک | fa_IR |
| dc.subject | توان بی هوازی | fa_IR |
| dc.subject | عمومى | fa_IR |
| dc.title | مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی | fa_IR |
| dc.type | Text | en_US |
| dc.type | پژوهشي | fa_IR |
| dc.citation.volume | 4 | |
| dc.citation.issue | 2 | |
| dc.citation.spage | 1 | |
| dc.citation.epage | 10 | |