نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorفخاریان, زهرهfa_IR
dc.contributor.authorابراهیمی, اسماعیلfa_IR
dc.contributor.authorشاطرزاده, محمدجعفرfa_IR
dc.contributor.authorصلواتی, مهیارfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T22:43:27Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T22:43:28Z
dc.date.available1399-08-23T22:43:27Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T22:43:28Z
dc.date.issued2000-07-01en_US
dc.date.issued1379-04-11fa_IR
dc.identifier.citationفخاریان, زهره, ابراهیمی, اسماعیل, شاطرزاده, محمدجعفر, صلواتی, مهیار. (1379). مقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانی. دوماه نامه علمي ـ پژوهشي فيض, 4(2), 1-10.fa_IR
dc.identifier.issn1029-7855
dc.identifier.issn2008-9821
dc.identifier.urihttp://feyz.kaums.ac.ir/article-1-440-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/645962
dc.description.abstractسابقه و هدف: هدف نهایی از توانبخشی ضایعه های ورزشی بازگشت هرچه سریعتر و بی خطر ورزشکار به سطح عملکردی قبل از ضایعه می باشد، در صورتی که برنامه درمانی فقط به افزایش قدرت، تحمل و دامنه حرکت محدود شود و به عواملی چون تعادل، چابکی، حس عمقی، هماهنگی عصبی-عضلانی تاکید نگردد، خطر آسیب مجدد و کاهش توانایی های حرکتی افزایش می یابد. تاثیر راه رفتن و دویدن به عنوان عملکرد اصلی اندام تحتانی جهت نیل به چنین اهدافی در نظر گرفته شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر با روش کارآزمایی بالینی (Clinical trial) از نوع مقایسه قبل و بعد از انجام تمرین ها با استفاده از 6 آزمایش عملکردی پرش طول، پرش ارتفاع، توان بی هوازی، تعادل استاتیک، زمان طی مسافت 26 متری و زمان طی مسافت 6 متری به صورت لی لی محاسبه گردید. افراد در دو گروه 15 نفری قرار گرفته و کلیه افراد سه بار در هفته، هر جلسه 15 دقیقه به مدت 6 هفته دویدن به جلو یا عقب را انجام می دادند و در پایان هر هفته یک سری از آزمایش ها تکرار می گردیدند. به منظور پیگیری نتایج حاصل بعد از 8 هفته دوباره کلیه آزمایش ها تکرار گردید. یافته ها: تحقیق بر روی 30 دختر سالم در دو گروه 15 نفری که از لحاظ سن و جنس کاملا مشابه بودند انجام گرفت. در گروهی که به جلو دویده یا راه رفته بودند آزمایش پرش طول 0.46 درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت 6 متری به صورت لی لی 10.52 درصد (P>0.005)، آزمایش پرش ارتفاع 9.95% (P>0.005)، آزمایش توان بی هوازی 4.58 درصد (P>0.005)، آزمایش تعادل استاتیک 59.26% (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت 26 متری 2.19% (P>0.001) بهبودی داشتند. در گروهی که به عقب دویده یا راه رفته بودند آزمایش پرش طول 4.5 درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت 6 متری به صورت لی لی 23.89 درصد (P<0.005)، آزمایش پرش ارتفاع 2.98 درصد (P>0.005)، آزمایش توان بی هوازی 0.53 درصد (P>0.005)، آزمایش تعادل استاتیک 68.33 درصد (P>0.003)، آزمایش زمان طی مسافت 26 متری 6.88 درصد (P<0.001) بهبودی داشتند. نتیجه گیری: زمانی که هدف از برنامه توانبخشی بهبود قدرت، سرعت، چابکی، تعادل استاتیک و توان هوازی می باشد، راه رفتن و دویدن به عقب توصیه می شود و زمانی که هدف افزایش پرش ارتفاع یا توان بی هوازی می باشد، تمرین های راه رفتن و دویدن به جلو توصیه می گردد.fa_IR
dc.format.extent1509
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی کاشانfa_IR
dc.relation.ispartofدوماه نامه علمي ـ پژوهشي فيضfa_IR
dc.relation.ispartofFeyz Journal of Kashan University of Medical Sciencesen_US
dc.subjectراه رفتنfa_IR
dc.subjectدویدنfa_IR
dc.subjectآزمایش های عملکردیfa_IR
dc.subjectپرش طولfa_IR
dc.subjectپرش ارتفاعfa_IR
dc.subjectتعادل استاتیکfa_IR
dc.subjectتوان بی هوازیfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleمقایسه اثر راه رفتن و دویدن به جلو با راه رفتن و دویدن به عقب بر روی عملکرد اندام تحتانیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.citation.volume4
dc.citation.issue2
dc.citation.spage1
dc.citation.epage10


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد