اثر ایندومتاسین بر کیندلینگ ناشی از پنتیلن تترازول در موش صحرایی نر

Abstract

سابقه و هدف: سیکلو اکسیژناز آنزیم محدودکننده سرعت تولید پروستاگلاندین­ها است و به دو ایزوفرم سیکلو اکسیژناز-1 و سیکلو اکسیژناز-2 وجود دارد. مطالعات قبلی نشان داده­اند سیکلو اکسیژناز نقش مهمی در پیشرفت صرع دارد. با این­حال دخالت سیکلو اکسیژناز-1 در بیماری­زایی صرع کاملا شناخته شده نیست. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ایندومتاسین (مهار­کننده غیر اختصاصی سیکلو اکسیژناز) بر کیندلینگ ناشی از پنتیلن تترازول در موش­ های صحرایی طراحی گردید. مواد و روش­ ها: کیندلینگ که یک مدل مزمن صرع است با تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول (5/37 میلی­گرم بر کیلوگرم) هر 48 ساعت یک­بار در تمامی گروه­ها به تعداد 13 بار ایجاد شد. در گروه­های پیش درمان، تزریق داخل صفاقی ایندومتاسین (5/2، 5 و 10 میلی­ گرم بر کیلوگرم) بیست دقیقه قبل از هر جلسه تزریق پنتیلن تترازول انجام گرفت. در گروه شاهد توئین 20 به­عنوان حلال استفاده شد. نتایج: تزریق مکرر پنتیلن تترازول پس از 13 جلسه سبب القاء کیندلینگ در حیوانات گروه کنترل شد. پیش درمان با ایندومتاسین (5/2، 5 و 10 میلی­ گرم بر کیلوگرم) نمرات کیندلینگ ناشی از پنتیلن تترازول را به­صورت معنی­داری کاهش داد. نتیجه­ گیری: ایندومتاسین به ­طور نسبی میانگین نمرات کیندلینگ را در موش­های صحرایی کاهش داد که بیان­گر دخالت آنزیم سیکلواکسیژناز در ایجاد تشنج است. به ­نظر می ­رسد مهارکننده­ های سیکلواکسیژناز می­ توانند یک انتخاب مناسب جهت درمان صرع باشند.