اثر اصلاح سطحی نانولوله های کربنی تک لایه بر کاهش سمیت سلولی در مدل سلولی کبد (HEPG2)

Abstract

سابقه و هدف: نانولوله های کربنی (CNTs) که آب دوستی سطوح آنها اصلاح شده باشد، می توانند حامل مهمی جهت دارورسانی و کاربرد های تشخیصی باشند. این مطالعه به منظور بررسی سمیت CNTs خالص و اصلاح شده بر ﺳﻠﻮل ﻫﺎی اﻧﺴﺎنی انجام شد. مواد و روش ها: در یک مطالعه تداخلی، سطوح خارجی نانولوله های کربنی تک دیواره به وسیله پلیمر دوگانه دوست پلی اتیلن گلیکول، با واسطه گروه های عاملی باردار (کربوکسیل و آمین) روکش گردید. سلول های HEPG2، به عنوان مدل سلولی کبد، با نانولوله های کربنی خالص و اصلاح شده مواجه گردیدند. مدت مواجهه 24، 48 و 72 ساعت و غلظت های مواجهه &mug/ml 0، 100، 200، 400 و 600 تعیین گردید. تغییرات مورفولوژیک حاصل با میکروسکوپ معکوس و درصد بقای سلول ها توسط آزمون MTT بررسی شد. نتایج: نانولوله های کربنی خالص پس از 72 ساعت در غلظت های بیشتر از&mug/ml 100 آثار سمی بر سلول هایHEPG2 داشتند، درحالی که اصلاح سطح نانولوله های کربنی با پلی اتیلن گلیکول آمینه و کربوکسیله سبب بهبود زیست سازگاری نانولوله های کربنی به-ترتیب تا غلظت های &mug/ml 400 و 200 گردید. غلظت های &mug/ml 400 و بالاتر از نانولوله های کربنی پگیله کربوکسیله، موجب تغییرات مورفولوژیکی شدید سلول ها شدند، درحالی که نانولوله های کربنی پگیله آمینی، در بازه زمانی مورد مطالعه، زیست سازگاری بهتری نشان دادند. در آزمون MTT دیده شد غلظت های بیش از &mug/ml 200 از نانولوله های کربنی پگیله کربوکسیله و بیش از &mug/ml 400 از نانولوله های کربنی پگیله آمینه سبب کاهش معنی دار درصد سلول های زنده HEPG2 گردیدند (0/05>P). نتیجه گیری: تجمع گروه های آب دوست در سطح نانولوله های کربنی می تواند برای زیست سازگار نمودن این نانوساختارها، جهت استفاده در سیستم های دارورسانی و تشخیصی راه کار جذابی باشد.