اثر تجویز عصاره آبی گیاه بادرنجبویه (Mellissa officinalis ) بر شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت مغز میانی

Abstract

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال نوروپاتولوژیک شایع است که به علت دژنراسیون نورون های دوپامینرژیک بخش متراکم جسم سیاه ایجاد شده و افزایش سطح استرس اکسیداتیو در آن منجربه دژنره شدن سلول های جسم سیاه می شود. با توجه به اثرات آنتی اکسیدانی گیاه بادرنجبویه این مطالعه به منظور ارزیابی اثر تجویز عصاره آبی گیاه مذکور بر عامل های استرس اکسیداتیو بافت مغز میانی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن تقریبی 250-300 گرم به 4 گروه شاهد، شاهد تحت تیمار با عصاره، ضایعه دیده و ضایعه دیده تحت تیمار با عصاره تقسیم شدند. در این بررسی، مدل اولیه بیماری پارکینسون توسط تزریق 5/12میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین (6-OHDA) به داخل استریاتوم طرف چپ ایجاد گردید. دو گروه شاهد و ضایعه دیده تحت تیمار، 3 مرتبه با فاصله زمانی 24 ساعت مورد گاواژ عصاره بادرنجبویه یک بار در روز به میزان 100 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن قرار گرفتند. در هفته دوم پس از جراحی سطح مالون دی آلدئید، نیتریت و فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در بافت مغز میانی بررسی گردید. نتایج: افزایش معنی دار سطح مالون دی آلدئید در موش های پارکینسونی مشاهده شد و پیش تیمار با عصاره میزان آن را به طور معنی داری کاهش داد. به علاوه، سطح فعالیت سوپراکسید دیسموتاز در گروه ضایعه دیده از گروه شاهد کمتر بود. عصاره بادرنجبویه تاثیری روی فعالیت سوپراکسید دیسموتاز و سطح پلاسمایی نیتریت نداشت. نتیجه گیری: تجویز خوراکی عصاره آبی بادرنجبویه به میزان 100 میلی گرم به ازاء کیلوگرم وزن بدن باعث کاهش شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت مغز میانی می شود.