نمایش مختصر رکورد

dc.contributor.authorامینی فسخودی, مریمfa_IR
dc.contributor.authorمحمود علیلو, مجیدfa_IR
dc.contributor.authorطهماسیان, کارینهfa_IR
dc.contributor.authorبخشی پور رودسری, عباسfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T22:38:18Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T22:38:19Z
dc.date.available1399-08-23T22:38:18Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T22:38:19Z
dc.date.issued2017-01-01en_US
dc.date.issued1395-10-12fa_IR
dc.identifier.citationامینی فسخودی, مریم, محمود علیلو, مجید, طهماسیان, کارینه, بخشی پور رودسری, عباس. (1395). کارایی تکنیک های مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش مشکلات ناشی از درد در بیماران با سبک دلبستگی دل مشغول دارای درد مزمن عضلانی- اسکلتی: یک مطالعه تک موردی. دوماه نامه علمي ـ پژوهشي فيض, 20(6), 539-550.fa_IR
dc.identifier.issn1029-7855
dc.identifier.issn2008-9821
dc.identifier.urihttp://feyz.kaums.ac.ir/article-1-3250-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/645513
dc.description.abstractسابقه و هدف: درد مزمن یک موقعیت تحلیل­ برنده و ناتوان کننده است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی نتایج اثربخشی تکنیک­ های رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش فاجعه ­آمیزی، ترس از حرکت، ناتوانی ناشی از درد و شدت درد در بیماران با سبک دلبستگی دل­ مشغول مبتلا به درد مزمن عضلانی-اسکلتی انجام گرفت.  مواد و روش­ ها: پژوهش حاضر به­ صورت تک­موردی بر پایه طرح خط پایه چندگانه انجام گرفت. آزمودنی­ های دو بیمار زن مبتلا به کمردرد مزمن بودند که به شیوه نمونه ­گیری هدفمند در مراجعه­ کنندگان به کلینیک درد تبریز انجام شد. ابزارهای غربال­گری، مورد مطالعه قرار گرفت. ابزارهای به­ کار رفته شامل پرسشنامه­ های فاجعه­ آمیزی (PCQ)، ترس از حرکت (TSK)، ناتوانی ناشی از درد (PDQ)، شدت درد (VAS) و مقیاس ­های روابط (RSQ) بود که در جلسات خط پایه، پنجم، هفتم، نهم، یازدهم، چهاردهم تکمیل شد. جهت تعیین تاثیر مداخله از روش ترسیم نمودار روند شدت علایم و میانگین کاهش خط پایه مربوط به پژوهش­ های تک­ موردی بهره گرفته شد. نتایج: یافته­ ها نشان داد که نمرات فاجعه­ آمیزی، ترس از حرکت، ناتوانی ناشی از درد و شدت درد هر دو بیمار از مرحله خط پایه به مرحله پیگیری کاهش یافت. و میانگین نمرات متغیرهای فوق به ­ترتیب (33/25 به 5/16)، (45/75 به 21)، (17/5 به 7) و (213/75 به 90) رسید. هم­ چنین، میانگین نمرات ایمنی دلبستگی در طول درمان از 1/25 به 2/3 افزایش یافت. نتیجه ­گیری: رفتار درمانی دیالکتیکی منجر به افزایش ایمنی دلبستگی و کاهش مشکلات مربوط به درد در بیماران با درد مزمن شد. لذا، در تحقیقات آتی این مطالعه در نمونه­ های با حجم بزرگ­تر توصیه می شود.fa_IR
dc.format.extent301
dc.format.mimetypeapplication/pdf
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی کاشانfa_IR
dc.relation.ispartofدوماه نامه علمي ـ پژوهشي فيضfa_IR
dc.relation.ispartofFeyz Journal of Kashan University of Medical Sciencesen_US
dc.subjectرفتاردرمانی دیالکتیکیfa_IR
dc.subjectدرد مزمن عضلانی- اسکلتیfa_IR
dc.subjectسبک دل مشغولfa_IR
dc.subjectفاجعه آمیزیfa_IR
dc.subjectترس از حرکتfa_IR
dc.subjectناتوانی ناشی از درد و شدت دردfa_IR
dc.subjectmedicinefa_IR
dc.subjectparaclinicfa_IR
dc.titleکارایی تکنیک های مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش مشکلات ناشی از درد در بیماران با سبک دلبستگی دل مشغول دارای درد مزمن عضلانی- اسکلتی: یک مطالعه تک موردیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.contributor.departmentدانشگاه تبریزfa_IR
dc.contributor.departmentگروه روانشناسی بالینی، دانشگاه تبریزfa_IR
dc.contributor.departmentگروه روانشناسی بالینی، دانشگاه شهید بهشتیfa_IR
dc.contributor.departmentگروه روانشناسی بالینی، دانشگاه تبریزfa_IR
dc.citation.volume20
dc.citation.issue6
dc.citation.spage539
dc.citation.epage550


فایل‌های این مورد

Thumbnail

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد