نقش تغییرات حس عمقی، وستیبولار و بینایی در کنترل پاسچر ورزشکاران با و بدون سندروم استرس داخلی تیبیا

Abstract

سابقه و هدف: کنترل مطلوب پاسچر نیاز به دریافت پیام‌های حسی پیکری مناسب از محیط داشته و ایجاد اختلال در هریک از سیستم­ های حسی سبب اختلال در ارسال به­موقع و مناسب پیام شده و متعاقب آن اختلال و بی­ثباتی در کنترل وضعیت بدنی می­گردد. بنابراین، تحقیق حاضر به بررسی نقش تغییرات حسی در کنترل پاسچر دختران فعال با و بدون سندروم استرس داخلی تیبیا می­ پردازد. مواد و روش ­ها: مطالعه حاضر از نوع مورد-شاهدی بوده و نمونه­ ها به طور هدف­مند و در دسترس بر اساس روش محاسبه تعداد نمونه، به تعداد 60 نفر انتخاب شدند. جامعه آماری شامل دختران ورزشکار با سابقه ورزش منظم بوده و نمونه‌ها 30 نفر ورزشکار دارای سندروم استرس داخلی تیبیا و 30 نفر ورزشکار سالم بودند. کنترل پاسچر در 6 وضعیت حسی مختلف با آزمون ایستادن تک­پا در هر دو گروه انجام شد. نتایج: مقایسه نتایج بین دو گروه ورزشکاران با و بدون سندروم استرس داخلی تیبیا تفاوت معنی ­داری در کنترل پاسچر 5 وضعیت حسی مختلف (چشمان باز و هایپراکستنشن سر، سطح سخت با چشم‌های بسته، چشمان بسته به­ همراه هایپراکستنشن سر، چشمان باز و هایپر اکستنشن سر و سطح نرم با چشمان بسته) را نشان داد (0/001=P). نتیجه ­گیری: به ­نظر می­ رسد کنترل پاسچر ورزشکاران دارای سندروم استرس داخلی تیبیا در صورت عملکرد مطلوب هم­زمان سه سیستم حسی با افراد سالم مشابه بوده و درصورت حذف هریک از آنها کنترل پاسچر این افراد دچار اختلال خواهد شد.