بررسی اثر ورزش تردمیل بر کاتالپسی در موش‌های صحرایی نر دیابتی مدل پارکینسونی با رزرپین

Abstract

سابقه و هدف: پارکینسون یک بیماری تحلیل برنده سیستم عصبی در سیستم عصبی مرکزی است که توسط از دست دادن نورون­ های دوپامینرژیک در سیستم نیگرواستریاتال مشخص می­ شود و دارای علائم بالینی مانند لرزش در حالت استراحت، سفتی عضلانی، کندی حرکت و اختلال در رفلکس‌های وضعیتی است. دیابت یک بیماری متابولیک است که عوارض زیادی دارد، از جمله هایپرگلایسمیا که ممکن است بر شدت علائم بیماری پارکینسون اثرگذار باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر ورزش تردمیل بر کاتالپسی در موش‌های صحرایی نر دیابتی مدل پارکینسونی با رزرپین می ­باشد.

مواد و روش ­ها: در این مطالعه از 48 سر موش صحرایی نژاد ویستار در 8 گروه (کنترل، ورزش، پارکینسون، دیابت، پارکینسون­+ورزش، دیابت+ورزش، دیابت+پارکینسون و دیابت+پارکینسون+ورزش) استفاده شد. دیابت به­ وسیله تزریق تک­دوز استرپتوزوتوسین (mg/kg, i.p 60) و بیماری پارکینسون به­وسیله تزریق رزرپین به­ مدت 2 روز ( mg/kg, i.p1) ایجاد گردید. برای سنجش کاتالپسی از تست میله استفاده شد. موش‌های صحرایی در گروه‌های ورزش، 5 روز در هفته به­ مدت 20 دقیقه با سرعت 24 متر در دقیقه، در طول 3 هفته توسط دستگاه تردمیل موتو‌ردار مجبور به دویدن شدند.

نتایج: میزان کاتالپسی در گروه دیابت+پارکینسون به ­طور معنی‌داری بیشتر بود و در گروه ورزش+دیابت+پارکینسون کاهش معنی ­داری نسبت به گروه دیابت+پارکینسون داشت.

نتیجه­ گیری: دیابت می‌تواند بر شدت کاتالپسی ناشی از رزرپین در موش‌های صحرایی مدل پارکینسون موثر باشد. و ورزش می‌تواند باعث بهبود کاتالپسی در این حیوانات گردد.