تأثیر رفتاردرمانی دیالکتیکی بر عملکرد اجرایی در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی

Abstract

سابقه و هدف: اختلال دوقطبی یک اختلال روانپزشکی ناتوان‌کننده است که با دوره‌های عودکننده افسردگی، مانیا و هیپومانیا مشخص می‌شود. تأثیرات رفتاردرمانی دیالکتیکی بر عملکرد اجرایی هنوز مورد توجه قرار نگرفته است. هدف این مطالعه تعیین تأثیر رفتاردرمانی دیالکتیکی بر عملکرد اجرایی در اختلال دوقطبی است.

مواد و روش‌ها: تعداد 60 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی به‌طور تصادفی به دو گروه مداخله (رفتاردرمانی دیالکتیکی تلفیق با دارودرمانی) و کنترل (فقط دارودرمانی) اختصاص داده شدند. قبل از درمان، پس از 12 هفته مداخله و 3 ماه بعد از مداخله، از پرسشنامه‌ها و آزمون‌ها استفاده شد. شرکت‌کنندگان در گروه مداخله، 12 جلسه 90 دقیقه‌ای رفتاردرمانی دیالکتیکی استاندارد برای اختلال دوقطبی دریافت کردند.

نتایج: نتایج نشان داد میزان مانیا و افسردگی در گروه مداخله، بعد از 3 ماه درمان و 3 ماه پیگیری کمتر می­ باشد. همچنین، گروه مداخله بعد از 3 ماه درمان و 3 ماه پیگیری نمره بالاتری در عملکرد اجرایی داشت.

نتیجه‌گیری: ترکیب رفتاردرمانی دیالکتیکی در تلفیق با دارودرمانی باعث کاهش علائم مانیا و افسردگی، و نیز بهبود عملکرد بیماران دو­قطبی در برنامه‌ریزی و حل مسئله می‌شود.