تبیین تجارب اقامه نماز در بیماران بستری: یک مطالعه پدیدارشناسی

Abstract

سابقه و هدف: اقامه نماز به‌خصوص در مراکز درمانی همیشه با چالش روبه‌رو بوده است. هرچند از ارتباط بین نماز و سلامتی بسیار سخن گفته شده است، اما تاکنون موانع و مشکلات جهت اقامه نماز از زبان خود بیماران بستری کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این تحقیق با هدف تبیین تجارب اقامه نماز در بیماران بستری انجام شده است.

مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر با روش کیفی از نوع پدیدارشناسی است. تعداد 15 بیمار (7 زن و 8 مرد) بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان به­روش مبتنی بر هدف انتخاب شدند. نمونه‌گیری تا زمان اشباع داده‌ها ادامه داشت. این بیماران در بخش‌های طبی، اورژانس، CCU و جراحی بستری بودند. روش جمع‌آوری داده‌ها مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته بود. مصاحبه‌های ضبط‌شده کلمه به کلمه پیاده شد. تحلیل اطلاعات هم‌زمان با نمونه‌گیری انجام شد.

نتایج: پس از تحلیل داده‌ها در 2 تم (موانع اقامه نماز در بیماران بستری، عوامل تسهیل‌کننده اقامه نماز در بیماران بستری) و 6 طبقه قرار گرفتند که شامل «فراهم‌نبودن ملزومات نماز»، «احساس عدم طهارت برای اقامه نماز»، «عدم تمایل به استفاده از جایگزین‌های وضو»، «عدم آشنایی با مسائل شرعی»، «امکان ارتباط بهتر و خالص‌تر با خدا»، «آثار روحی نماز بر بیمار بستری» می‌باشد.

نتیجه‌گیری: با توجه به فراهم‌نبودن بستر اقامه نماز در مراکز درمانی و اهمیت نماز برای بیماران بستری، باید شرایط لازم برای اقامه نماز در این بیماران توسط مدیران و دست‌اندرکاران بیمارستان فراهم شود و مورد توجه قرار گیرد.