بررسی ارتباط نگرش و التزام عملی به نماز با رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاب‌آوری در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کاشان، در سال 1397

Abstract

سابقه و هدف: نماز وسیله بازداری از خودپسندی و مایه آرامش مؤمنان است. تاب‌آوری به‌عنوان ظرفیتی برای مقاومت در برابر استرس و فاجعه تلقی می‌شود. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط نگرش و التزام عملی به نماز با رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاب‌آوری در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 1397 انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی بر کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کاشان صورت گرفت. معیارهای ورود، اشتغال به تحصیل و تمایل و رضایت آگاهانه به شرکت در مطالعه بود و جمع‌آوری اطلاعات از طریق نمونه‌گیری در چند مرحله‌ی تصادفی انجام شد. جمع‌آوری اطلاعات با پرسشنامه شامل: سنجش نگرش و التزام عملی به نماز، سبک زندگی ارتقای سلامت (HPLPII) و تاب‌آوری کونور و دیویدسون (CD-RIS) بود. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS ویرایش 16 و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: 5/42 درصد دانشجویان در این مطالعه (170 نفر) را مردان تشکیل می‌دادند. میانگین و انحراف معیار سنّ دانشجویان شرکت‌کننده (1/73±22/53) بود. میانگین نمره نگرش و التزام عملی دانشجویان به نماز (10/11±52/18)، رفتارهای ارتقادهنده سلامت (21/11±126/18) و تاب‌آوری (14/71±88/98) بود؛ میانگین نمره نگرش و التزام عملی دانشجویان به نماز با میانگین نمره رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاب‌آوری از نظر آماری معنی‌دار بود (0/05<P). نتیجه‌گیری: با توجه به همبستگی آماری بین نگرش و التزام علمی به نماز با رفتارهای ارتقادهنده سلامت و تاب‌آوری؛ می‌توان از پیامدهای رفتاری نگرش و التزام عملی به نماز جهت بهبود و ارتقای تاب‌آوری و رفتارهای ارتقادهنده سلامت دانشجویان بهره گرفت.