مقایسه ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی در بیماران مبتلا به نارسایی عروق کرونر قلب و افراد سالم

Abstract

سابقه و هدف: پژوهش ­های پیشین میزان بالای ناگویی خلقی در بیماری­ های پزشکی و روانشناختی و نقش شیوه ­های ابرازگری هیجانی در ابعاد مختلف سلامت را گزارش کرده ­اند. هدف از این پژوهش بررسی مقایسه ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی در بیماران مبتلا به نارسائی عروق کرونر قلب و افراد سالم می ­باشد.

مواد و روش ­ها: در این پژوهش علّی- مقایسه­ ای 35 نفر بیمار مبتلا به نارسایی عروق کرونر قلب مراجعه ­کننده به بیمارستان ­های سینا و چمران شهر اصفهان (سال 1393) و 35 نفر فرد سالم به شیوه نمونه­ گیری در دسترس انتخاب شدند و با استفاده از دو پرسشنامه ناگویی خلقی تورنتو (TAS) و ابرازگری هیجانی (EEQ) مورد ارزیابی قرار گرفتند.

نتایج: نتایج نشان­ دهنده تفاوت معنی­ دار بین ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی در بیماران مبتلا به نارسایی عروق کرونر قلب و افراد سالم بود (<0/05P). از سه بعد ناگویی خلقی، بین دو بعد دشواری در توصیف احساسات و دشواری در شناسایی احساسات در بیماران و افراد سالم تفاوت معنی ­دار وجود داشت (0/05<P). هم ­چنین، از سه بعد ابرازگری هیجانی بین دو بعد ابراز هیجان مثبت و ابراز صمیمیت بین دو گروه تفاوت معنی­ دار مشاهده شد (<0/05P).

نتیجه ­گیری: ناگویی خلقی و ابرازگری هیجانی در درک بهتر آسیب شناسی روانی بیماران مبتلا به نارسایی عروق کرونر قلب نقش دارد. بنابراین، توجه به آن به­ عنوان یک عامل مؤثر در فرآیند درمان این بیماران ضروری به­ نظر می­ رسد.