بررسی اثر فلواکستین بر روی مسمومیت ناشی از اوابایین در دهلیز مجزای خوکچه هندی

Abstract

سابقه و هدف: فلواکستین یک داروی ضد افسردگی از نوع مهار کننده اختصاصی بازجذب سروتونین می باشد. از آنجایی که فلواکستین می تواند اثر برادیکاردی، ضد آریتمی و پرو آریتمی داشته باشد، این مطالعه به منظور تعیین اثر فلواکستین بر روی آریتمی های ناشی از اوابایین در دهلیز مجزای خوکچه هندی انجام گرفت. مواد و روش ها: خوکچه هندی از هر دو جنس با وزن 600-350 گرم انتخاب شدند، سپس دهلیز قلب آن ها به طور کامل از بطن جدا گردید. 32 دهلیز (16 دهلیز از هر جنس) در چهار گروه: شاهد، فلواکستین، اوابایین و وابایین همراه با فلواکستین قرار گرفت. هر دهلیز 20 دقیقه در محلول کربس تغییر یافته اکسیژنه قرار داده شد، سپس هر کدام از داروها به محیط اضافه و بیست دقیقه بعد تعداد یون های موجود در بافت دهلیز اندازه گیری شد. یافته ها: فلواکستین (16-2 میلی گرم/میلی لیتر) باعث افزایش موقتی نیروی انقباضی (حداکثر 4 دقیقه) شده ولی سرانجام به طور مشخص موجب کاهش نیروی انقباضی و تعداد ضربان های دهلیز مجزا می گردید. اوابایین (1.2 میلی گرم/میلی لیتر) به تنهایی پس از 1.5 دقیقه باعث بروز آریتمی دهلیز گشت و به طور متوسط پس از 16 دقیقه منجر به مسمومیت کامل، آسیستولی و وقفه دهلیز شد. با تجویز قبلی فلواکستین (4 میلی گرم/میلی لیتر) زمان بروز آریتمی به تاخیر افتاده و به 5 دقیقه افزایش یافت (P<0.05). مدت زنده ماندن دهلیز به بیش از 40 دقیقه رسید (P<0.05). اندازه گیری یونی بافت دهلیز نشان داد که اوابایین به تنهایی نیز به طور معنی داری یون سدیم گردید ولی روی یون پتاسیم و افزایش کلسیم اثر واضحی نشان نداد. فلواکستین به تنهایی را اصلاح و به حد طبیعی بازگرداند. نتیجه گیری و توصیه ها: بدین ترتیب نشان داده شد که اولا فلواکستین دارای یک اثر مستقیم اینو و کرونوی منفی روی دهلیز مجزا می باشد که احتمالا ناشی از مهار کانال های سدیم و کلسیم است، ثانیا ممکن است از مسمومیت و آریتمی ناشی از اوابایین در دهلیز خوکچه هندی جلوگیری کند که شاید از راه تثبیت غشای سلولی و جلوگیری از تغییرات یونی مربوط به اوابایین در روی دهلیز بوده و یا به عبارت دیگر، یک اثر شبه کینیدین داشته باشد.