بررسی رابطه جامعه‌پذیری سازمانی و بهره‌وری کارکنان در بیمارستان‌های منتخب اصفهان

Abstract

دریافت: 26/6/92 پذیرش: 5/11/92 مقدمه: در صورتی که بهره‌وری با فرهنگ و جامعه سازمانی هم‌راستا باشد، گوهر سازمانی است که می‌تواند پایداری و بقای سازمان‌ها را تضمین کند و مکانیزمی برای کسب مزیت رقابتی باشد. از طرفی مسأله جامعه‌پذیری و تأثیر آن بر بهره‌وری درمقایسه با مفاهیم فرهنگ عمومی و فرهنگ سازمانی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله رابطه این دو متغیر را در بین دو گروه از کارکنان در بیمارستان‌های منتخب استان اصفهان سنجیده است. روش کـار: این مطالعه توصیفی- تحلیلی/ همبستگی است. جامعه مورد مطالعه، پرستاران و کارکنان پشتیبانی بودند که به صورت تصادفی ساده از بین بیمارستان‌های دولتی آموزشی کاشانی، دولتی غیرآموزشی عیسی بن مریم، خیریه حجتیه و خصوصی سعدی در استان اصفهان انتخاب شدند. برای تعیین میزان جامعه‌پذیری، از پرسشنامه بیگلیاردی و برای سنجش بهره‌وری کارکنان از پرسشنامه بهره‌وری بر اساس مدل گلد اسمیت استفاده شد. روایی و پایایی پرسشنامه‌ها توسط صاحب‌نظران و آلفای کرونباخ (85%) مورد تأیید قرار گرفت و تعداد افراد مورد مطالعه بر اساس فرمول نمونه‌گیری، 250 نفر محاسبه گردید. یافته‌ها: بین جامعه‌پذیری و بهره‌وری ارتباط معناداری (05/0 > p ) وجود داشت که این ارتباط به طور میانگین به صورت مستقیم (65/0) بود. از طرفی عواملی چون سن، جنس، پست سازمانی، سابقه استخدام و نوع استخدام، به استثنای بیمارستان سعدی، بر جامعه‌پذیری و بهره‌وری کارکنان تأثیر معناداری نداشتند. نتیجه‌گیری: با توجه به این که بهره‌وری کارکنان در میزان دستیابی بیمارستان به اهداف تأثیرگذار است، نمی‌توان از عواملی که در افزایش یا کاهش آن نقش مهمی ایفا می‌کنند چشم‌پوشی کرد. از جمله این عوامل، جامعه‌پذیری سازمانی کارکنان می‌باشد که در این مطالعه تأثیر آن بر بهره‌وری تأیید شده است.