نمایش مختصر رکورد

تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین و رابطه آن با مقاومت به انسولین در موش‌های نر مقاوم به انسولین

dc.contributor.authorفتحی, رزیتاfa_IR
dc.contributor.authorاصلانی مغانجوقی, سجادfa_IR
dc.contributor.authorطالبی گرگانی, الههfa_IR
dc.contributor.authorصفرزاده, علیرضاfa_IR
dc.contributor.authorصیقل, حسنfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T16:43:24Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T16:43:24Z
dc.date.available1399-08-23T16:43:24Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T16:43:24Z
dc.date.issued2015-09-01en_US
dc.date.issued1394-06-10fa_IR
dc.identifier.citationفتحی, رزیتا, اصلانی مغانجوقی, سجاد, طالبی گرگانی, الهه, صفرزاده, علیرضا, صیقل, حسن. (1394). تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین و رابطه آن با مقاومت به انسولین در موش‌های نر مقاوم به انسولین. مجله دیابت و متابولیسم ایران, 14(6), 390-398.fa_IR
dc.identifier.issn‪2345-4008
dc.identifier.issn‪2345-4016
dc.identifier.urihttp://ijdld.tums.ac.ir/article-1-5235-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/623114
dc.description.abstractمقدمه: ویسفاتین آدیپوکاینی است که عمدتاً از بافت چربی احشایی ترشح می‌شود و در هموستاز گلوکز نقش دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین و رابطه آن با شاخص مقاومت به انسولین در موش‌های نر مقاوم به انسولین بود. روش‌ها: در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار با میانگین وزنی(20±220گرم)، به‌طور تصادفی به 3 گروه کنترل‌سالم، کنترل ‌مقاوم به انسولین و تمرین‌کرده مقاوم به انسولین تقسیم شدند. پس از القای وضعیت مقاومت به انسولین در گروه‌های کنترل و تمرین کرده مقاوم به انسولین، گروه تمرین مقاومتی به‌مدت 8 هفته، 3 روز در هر هفته تمرین مقاومتی انجام دادند. غلظت پلاسمایی ویسفاتین، انسولین، گلوکز وشاخص مقاومت به انسولین پس از تمرین‌ها اندازه‌گیری شد. آزمون آنووای یک‌طرفه برای آنالیز داده‌ها در سطح معنی‌داری 05/0>P مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که القای مقاومت به انسولین باعث افزایش معنی‌دار سطوح ویسفاتین، گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین شد (05/0P<). از سوی دیگر تمرین مقاومتی باعث کاهش معنی‌داری گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین شد (05/0P<)، اما کاهش سطوح ویسفاتین در اثر تمرین معنی‌دار نبود (05/0P>). نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها، ویسفاتین در وضعیت مقاومت به انسولین و دیابت افزایش می‌یابد و همبستگی مثبت با مقاومت به انسولین دارد. تعییرات ایجاد شده در سطوح ویسفاتین به‌دنبال تمرین مقاومتی معنی‌دار نبوده و رابطه‌ای با بهبود شاخص مقاومت به انسولین نداشت. بنابراین احتمالاً ویسفاتین در بهبود وضعیت متابولیکی ناشی از تمرین در شرایط مقاومت به انسولین نقشی نداشته است.fa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله دیابت و متابولیسم ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofIranian Journal of Diabetes and Lipid Disordersen_US
dc.subjectویسفاتینfa_IR
dc.subjectگلوکزfa_IR
dc.subjectتمرین مقاومتیfa_IR
dc.subjectمقاومت به انسولینfa_IR
dc.subjectتخصصيfa_IR
dc.titleتاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین و رابطه آن با مقاومت به انسولین در موش‌های نر مقاوم به انسولینfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشیfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشیfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشیfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشیfa_IR
dc.contributor.departmentگروه تربیت بدنیfa_IR
dc.citation.volume14
dc.citation.issue6
dc.citation.spage390
dc.citation.epage398


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد