نمایش مختصر رکورد

پاسخ ویسفاتین و شاخص مقاومت به انسولین به پروتکل‌های مختلف فعالیت مقاومتی

dc.contributor.authorجمشیدی خضرلو, زهراfa_IR
dc.contributor.authorاحمدی زاد, سجادfa_IR
dc.contributor.authorهدایتی, مهدیfa_IR
dc.contributor.authorرحمانی, هیواfa_IR
dc.contributor.authorموحدی, آزادهfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T16:41:39Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T16:41:39Z
dc.date.available1399-08-23T16:41:39Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T16:41:39Z
dc.date.issued2014-05-01en_US
dc.date.issued1393-02-11fa_IR
dc.identifier.citationجمشیدی خضرلو, زهرا, احمدی زاد, سجاد, هدایتی, مهدی, رحمانی, هیوا, موحدی, آزاده. (1393). پاسخ ویسفاتین و شاخص مقاومت به انسولین به پروتکل‌های مختلف فعالیت مقاومتی. مجله دیابت و متابولیسم ایران, 13(4), 297-307.fa_IR
dc.identifier.issn‪2345-4008
dc.identifier.issn‪2345-4016
dc.identifier.urihttp://ijdld.tums.ac.ir/article-1-5214-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/622875
dc.description.abstractمقدمه: هدف از این مطالعه مقایسه پاسخ ویسفاتین و شاخص مقاومت به ‌انسولین به پروتکل‌های فعالیت مقاومتی بود. روش‌ها: تعداد 10 مرد جوان سالم، سه پروتکل فعالیت مقاومتی قدرتی (3 ست 4 الی 5 تکراری با 85% یک تکرار بیشینه و 3 دقیقه استراحت بین ست‌ها و حرکات)، هایپرتروفی (3 ست10 تکراری با 70% یک تکرار بیشینه و 2 دقیقه استراحت بین ست‌ها و حرکات) و قدرتی-استقامتی (3 ست 15 تکراری با 55% یک تکرار بیشینه و 1 دقیقه استراحت بین ست‌ها و حرکات) را در سه جلسه اجرا کردند. در هر جلسه دو نمونه خون قبل و بلافاصله پس از فعالیت گرفته شد. برای مقایسه داده‌ها از آزمون تحلیل‌واریانس دو‌طرفه مکرر (2×3) استفاده شد. یافته‌ها: صرف‌نظر از نوع فعالیت مقاومتی، غلظت پلاسمایی ویسفاتین بعد از سه نوع فعالیت مقاومتی کاهش معنی‌دار داشت (05/0>P)، که این کاهش ویسفاتین در پاسخ به پروتکل قدرتی- استقامتی و هایپرتروفی به‌طور معنی‌داری بیشتر از پاسخ به پروتکل قدرتی بود (05/0>P). نتایج نشان داد که نه‌تنها گلوکز، انسولین و مقاومت‌انسولین در پاسخ به فعالیت مقاومتی تغییر معنی‌داری نداشتند بلکه بین تغییرات آن در پاسخ به پروتکل‌های فعالیت مقاومتی نیز تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (05/0> P). بررسی همبستگی بین تغییرات ویسفاتین و سایر پارامترها نشان داد که ارتباطی بین آنها وجود ندارد (05/0P>). نتیجه‌گیری: انجام فعالیت مقاومتی به‌ویژه فعالیت قدرتی-استقامتی و هایپرتروفی که کاهش بیشتری را در غلظت ویسفاتین پلاسما به‌دلیل افزایش احتمالی برخی از فاکتورهای بازدارنده از قبیل هورمون رشد نشان می‌دهند، می‌تواند جهت پیشگیری از ابتلا به هایپرانسولینمی مفید باشد.fa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله دیابت و متابولیسم ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofIranian Journal of Diabetes and Lipid Disordersen_US
dc.subjectتمرین با وزنهfa_IR
dc.subjectهایپرتروفیfa_IR
dc.subjectویسفاتینfa_IR
dc.subjectحساسیت به انسولینfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleپاسخ ویسفاتین و شاخص مقاومت به انسولین به پروتکل‌های مختلف فعالیت مقاومتیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی،fa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی،fa_IR
dc.contributor.departmentمرکز تحقیقات سلولی مولکولی غدد درون ریز، پژوهشکده غدد درون‌ریز و متابولیسمfa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی،fa_IR
dc.contributor.departmentگروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی،fa_IR
dc.citation.volume13
dc.citation.issue4
dc.citation.spage297
dc.citation.epage307


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد