نمایش مختصر رکورد

اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی

dc.contributor.authorسوید, محمودfa_IR
dc.contributor.authorواشقانی, مریمfa_IR
dc.contributor.authorکلانتر هرمزی, محمدرضاfa_IR
dc.contributor.authorآذرپیرا, نگارfa_IR
dc.contributor.authorعزیزی, ذبیح‌الهfa_IR
dc.contributor.authorرنجبر عمرانی, غلامحسینfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T16:40:29Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T16:40:29Z
dc.date.available1399-08-23T16:40:29Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T16:40:29Z
dc.date.issued2010-08-01en_US
dc.date.issued1389-05-10fa_IR
dc.identifier.citationسوید, محمود, واشقانی, مریم, کلانتر هرمزی, محمدرضا, آذرپیرا, نگار, عزیزی, ذبیح‌اله, رنجبر عمرانی, غلامحسین. (1389). اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحرایی. مجله دیابت و متابولیسم ایران, 9(3), 235-240.fa_IR
dc.identifier.issn‪2345-4008
dc.identifier.issn‪2345-4016
dc.identifier.urihttp://ijdld.tums.ac.ir/article-1-167-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/622710
dc.description.abstractمقدمه: گلوکوکورتیکوییدها، شایع‌ترین علت استئوپروز ناشی از دارو هستند. تیازولیدین دیون‌ها مانند پیوگلیتازون، آنتاگونیست گلوکوکورتیکوییدها در متابولیسم قند و چربی می‌باشند و در درمان دیابت ناشی از مصرف گلوکوکورتیکوییدها نیز مصرف می‌شوند. در برخی مطالعات این داروها باعث کاهش توده استخوانی شده‌اند. این مطالعه اثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوییدها را بررسی می‌کند.روش‌ها:80 سر موش (سن10 هفته؛ 40 نر و40 ماده) به صورت تصادفی در چهارگروه قرار گرفتند. گروه A: آمپول متیل پردنیزولون سوکسینات سدیم (MMS) mg/kg 5 سه بار در هفته زیر جلدی، گروه B: MMS و پیوگلیتازون mg/kg 30 روزانه خوراکی و گروه C: پیوگلیتازون به مدت چهار هفته دریافت کردند. گروه D به عنوان کنترل بود. در پایان استخوان‌های مهره کمری، ران و فک جدا شدند و پس از آماده‌سازی، شاخص‌های هیستومرفولوژی (ضخامت ترابکول‌ها و کورتکس، حجم استخوان ترابکولار و کورتیکال) بررسی شدند. تفاوت کمتر از 05/0 معنی‌دار تلقی شد.یافته‌ها: در گروه B نسبت به A، حجم استخوان ترابکولار مهره بیشتر ولی حجم استخوان کورتکس مهره کمتر بود. در گروه B نسبت به گروه D، ضخامت ترابکول‌ها و کورتکس مهره، ضخامت کورتکس، حجم استخوان ترابکولار و کورتیکال فک کمتر بود. گروه C با D، موش‌های نر با ماده و شاخص‌های مختلف استخوان ران در چهار گروه تفاوت معنی‌داری نداشتند. نتیجه‌گیری: در این مطالعه پیوگلیتازون به تنهایی باعث کاهش توده استخوان در هیچیک از نواحی نشد. مصرف همزمان پیوگلیتازون اثر حفاظتی در استخوان ترابکولار مهره داشت ولی استفاده توام این دارو، به طور سینرژیستیک توده استخوانی کورتیکال مهره و فک را کاهش داد .fa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله دیابت و متابولیسم ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofIranian Journal of Diabetes and Lipid Disordersen_US
dc.subjectاستئوپروزfa_IR
dc.subjectگلوکوکورتیکوییدfa_IR
dc.subjectپیوگلیتازونfa_IR
dc.subjectتیازولیدین دیونfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleاثر پیوگلیتازون بر استئوپروز ناشی از گلوکوکورتیکوئیدها در موش صحراییfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.citation.volume9
dc.citation.issue3
dc.citation.spage235
dc.citation.epage240


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد