نمایش مختصر رکورد

شیوع پادتن ضد گلیادین در بیماران دیابتی

dc.contributor.authorیاراحمدی, شهینfa_IR
dc.contributor.authorلاریجانی, باقرfa_IR
dc.contributor.authorجوادی, ابراهیمfa_IR
dc.contributor.authorباستان‌حق, محمدحسنfa_IR
dc.contributor.authorپژوهی, محمدfa_IR
dc.contributor.authorملک‌زاده, رضاfa_IR
dc.contributor.authorمحمودی, محمودfa_IR
dc.contributor.authorشفائی, علیرضاfa_IR
dc.contributor.authorمهاجری تهرانی, محمدرضاfa_IR
dc.contributor.authorرجبی, علیfa_IR
dc.contributor.authorفرهادی, محمدfa_IR
dc.date.accessioned1399-08-23T16:40:02Zfa_IR
dc.date.accessioned2020-11-13T16:40:02Z
dc.date.available1399-08-23T16:40:02Zfa_IR
dc.date.available2020-11-13T16:40:02Z
dc.date.issued2004-05-01en_US
dc.date.issued1383-02-12fa_IR
dc.identifier.citationیاراحمدی, شهین, لاریجانی, باقر, جوادی, ابراهیم, باستان‌حق, محمدحسن, پژوهی, محمد, ملک‌زاده, رضا, محمودی, محمود, شفائی, علیرضا, مهاجری تهرانی, محمدرضا, رجبی, علی, فرهادی, محمد. (1383). شیوع پادتن ضد گلیادین در بیماران دیابتی. مجله دیابت و متابولیسم ایران, 3(1), 1-5.fa_IR
dc.identifier.issn‪2345-4008
dc.identifier.issn‪2345-4016
dc.identifier.urihttp://ijdld.tums.ac.ir/article-1-448-fa.html
dc.identifier.urihttps://iranjournals.nlai.ir/handle/123456789/622649
dc.description.abstractمقدمه: بیماری سلیاک و دیابت نوع 1 از نظرنشانگرهای HLA و جایگاههای کروموزومی یکسان با یکدیگر مربوط هستند که ممکن است علت وقوع این دو اختلال با یکدیگر در عده زیادی از زیر گروههای جمعیتی شبیه باشد. این مطالعه برای بررسی شیوع مثبت بودن پادتن ضدگلیادین (یک نشانگر در بیماری سلیاک) در بیماران دیابتی شهر تهران و تعیین اینکه آیا یافته‌های گزارش شده در مورد افزایش آنتی‌گلیادین مثبت در بیماران دیابتی در مطالعه ما نیز تکرار می‌شود یا خیر، طراحی گردید.روشها: در این مطالعه 182 نفر (52 نفر با دیابت نوع 1 و 130 نفر با دیابت نوع 2) شرکت کردند که 110 نفر آنها زن بودند. محدوده سنی بیماران در گروه دیابت نوع1 3-5/29 سال و در گروه دیابت نوع 2 42-65 سال بود. از هر بیمار یک نمونه خون تهیه و با روش ایمونوفلورسانس غیرمستقیم از نظر IgG ضدگلیادین بررسی شد. لازم به ذکر است تمام بیماران در زمان نمونه‌گیری فاقد علائم گوارشی بودند. یافته‌ها: در یک بیمار با دیابت نوع 1 (9/1%) و دو بیمار با دیابت نوع 2 (5/1%) IgG ضدگلیادین مثبت بود. شیوع مثبت بودن پادتن ضدگلیادین در افراد سالم دهنده خون در شهر تهران 064/0% است. نتیجه‌گیری: شیوع آنتی‌گلیادین در بیماران دیابتی نوع 1 و 2 به ترتیب 30 و 24 برابر بیشتر از جمعیت عادی در شهر تهران است که این با گزارش سایر مناطق در مورد شیوع بیماری سلیاک در بیماران دیابتی سازگار و متناسب است. به‌علت حساسیت و ویژگی نسبتاً کم (هر دو حدود 80 %) آنتی‌بادی ضدگلیادین، از آن کمتر استفاده می‌شود (نسبت به ایده‌آل) اما سنجش با ایمونوفلورسانس غیرمستقیم یک روش سریع و ارزان قیمت است و برای برنامه‌های غربالگری زیرگروههای جمعیتی مناسب می‌باشد و می‌توان آن را برای همه بیماران دیابتی در معرض خطر توصیه نمود.fa_IR
dc.languageفارسی
dc.language.isofa_IR
dc.publisherدانشگاه علوم پزشکی تهرانfa_IR
dc.relation.ispartofمجله دیابت و متابولیسم ایرانfa_IR
dc.relation.ispartofIranian Journal of Diabetes and Lipid Disordersen_US
dc.subjectدیابت قندیfa_IR
dc.subjectبیماری سلیاکfa_IR
dc.subjectپادتن ضد ‌گلیادینfa_IR
dc.subjectغربالگریfa_IR
dc.subjectشیوعfa_IR
dc.subjectعمومىfa_IR
dc.titleشیوع پادتن ضد گلیادین در بیماران دیابتیfa_IR
dc.typeTexten_US
dc.typeپژوهشيfa_IR
dc.citation.volume3
dc.citation.issue1
dc.citation.spage1
dc.citation.epage5


فایل‌های این مورد

فایل‌هااندازهقالبمشاهده

فایلی با این مورد مرتبط نشده است.

این مورد در مجموعه‌های زیر وجود دارد:

نمایش مختصر رکورد