تاثیر نمایه‌ی توده‌ی بدن، نسبت دور کمر به باسن و مجموع آن‌ها در پیش‌بینی خطر بروز سکته‌ی قلبی در مردان: مطالعه‌ی قند و لیپید تهران

Abstract

مقدمه: چاقی از جمله عوامل خطرساز ماژور بیماری‌های قلبی ـ عروقی به ویژه سکته‌ی قلبی می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه‌ی BMI، WHR و ترکیب آن‌ها در پیش‌بینی خطر سکته‌ی قلبی در مردان انجام گرفت. مواد و روش‌ها: از مجموع 5183 نفر با سن بالاتر از 30 سال در مطالعه‌ی قند و لیپید تهران، 2206 نفر (5/42%) مرد بودند که به طور میانگین 7/6 سال مورد پی‌گیری قرار گرفته بودند. دو شاخص BMI وWHR به نرمال استاندارد تبدیل، سپس با هم جمع شدند، و متغیر جدید (متغیرZ) تعریف گردید. داده‌ها با استفاده از رگرسیون خطرات نسبی Cox تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: از 2206 مرد مورد بررسی، 53 نفر دچار سکته‌ی قلبی شده بودند که میزان بروز سالیانه‌ی سکته‌ی قلبی 390 در 100000 نفر برآورد گردید. خطر نسبی (RR) سکته‌ی قلبی در مردانی که بالاتر از چارک سوم BMI و WHR بودند به ترتیب 7/2 و 9/3 برابر بیشتر از مردانی بود که در چارک اول بودند (01/0P<). رگرسیون خطرات نسبی COX با حذف متغیر مخدوش‌کننده‌ی سن نشان داد WHR شاخص بهتری نسبت به BMI در پیش‌بینی خطر سکته‌ی قلبی در مردان است. مدل رگرسیون خطرات نسبی COX نشان داد متغیرZ (ترکیب دو شاخص BMI وWHR) با دقت بیشتری می‌تواند خطر بروز سکته‌ی قلبی در مردان را پیش‌بینی نماید، به طوری که با افزایش هر واحد به نمرات Z احتمال بروز سکته‌ی قلبی 29% افزایش می‌یابد. نتیجه‌گیری: ترکیب دو شاخص WHR و BMI شاخص مهم‌تری نسبت به WHR و BMI به تنهایی در پیش‌بینی خطر سکته‌ی قلبی است.