مقایسه ی اثرات کنتراسپتیوهای خوراکی حاوی پروژستین های آندروژنیک ضعیف و آنتی‌آندروژنیک بر یافته های بالینی، آندروژنیک و متابولیک مبتلایان به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک

Abstract

کنتراسپتیوهای خوراکی ترکیبی (COCs) به طور رایج، به عنوان خط اول درمان دارویی، برای درمان تظاهرات سندرم تخمدان پلی‌کیستیک ( PCOS) در نظر گرفته می‌شوند. هدف از مطالعه مروری حاضر، مقایسه­­ی اثرات COCs بر اساس جزء پروژستینی‌شان، بر یافته ­های بالینی، هورمونی و متابولیک مبتلایان به PCOS می­باشد. انواع COCs می­توانند از طریق سرکوب گنادوتروپین­ ها و افزایش گلوبولین متصل شونده به هورمون جنسی (SHBG) موجب بهبود هیپرآندروژنیسم و تنظیم سیکل­ های قاعدگی گردند. گرچه کنتراسپتیوهای ترکیبی حاوی پروژستین­ های آنتی‌آندروژنیک نظیر سیپروترون استات (CPA) و دروسپیرنون (DRSP) در مقایسه با پروژستین­های آندروژنیک نظیر دزوژسترل (DSG) و لوونورژسترل (LNG)، از طریق مکانیسم­ های اختصاصی می­توانند موجب کاهش آندروژن­ها در بیماران مبتلا به PCOS شوند، شواهد موجود از برتری این ترکیبات آنتی‌آندروژنیک در بهبود چشمگیر تظاهرات بالینی هیپرآندروژنیسم حمایت نمی­ کند. در حالی که همه COCs می­توانند با اختلالات لیپیدها همراه باشند، به نظر می­ رسد که ترکیبات حاوی DRSP با کمترین میزان این اختلالات همراه باشند. از آنجایی که COCs ممکن است با اختلالات متابولیک به ویژه دیس‌لیپیدمی همراه باشند، ضروری است در بیماران مصرف‌کننده COCs به صورت دوره‌ای پارامترهای متابولیک اندازه‌گیری شود.